Opener Under The Pressure is al een kunststukje op zich. Hoe iets dat zo sluimerend opent, zich ontvouwt tot zo'n grootse meeslepende track is ronduit knap. Je album beginnen met een nummer van krap negen minuten getuigt ook van lef. Daar heeft frontman Adam Granduciel geen gebrek aan, maar het gaat bij hem niet zozeer om durf, eerder om een uiting van emoties, van je gevoelens vormgeven met muziek. Granduciel zingt met zachthese stem:

You were raised on a promise
But found that over time
You better come around to the new way
Or watch as it all breaks down
Under the pressure

En de onvervulde belofte, het verlies, het nodeloze en het kapotgaan van relaties slaan je in het gezicht. Niet zozeer als een vuistslag, maar als een langzaam aanrollende melancholische vloedgolf. Met de zalvende stem van Granduciel en diens meeslepende troostrijke rootsmuziek die een schouder bieden. Er bromt een saxofoon voorbij en een noisende fade-out van drie minuten, die op geen andere manier verklaard kan worden dan dat Granduciel voelde dat het zo juist was. Hoe mooi kan verlies eigenlijk zijn?

Single Red Eyes is weer zo'n typerend War On Drugs-nummer, waarin de zang- en synthlijnen je onverbiddelijk meevoeren. En daar permitteert de frontman zich weer zo'n 'Wooh' kreet, die klinkt alsof ie met een vreugdesprongetje gepaard gaat. Heel mooi, precies voor die heerlijke versnelling, waarin eerst de gitaar en dan de synths omhoog schieten. En we waren door dat opwindende drumspel toch al aan het meeveren. Het is een voor The War On Drugs bijna vrolijk nummer (in weerwil van de thematiek), waarin de instrumenten aanzwellen tot een groots geheel. En ook eentje, waarin Granduciel en band best een beetje naar Bruce Springsteen hinten.

Net als je denkt dat het kwartet uit Philadelphia alleen maar euforische rootsrockers op dit schijfje gepropt heeft, graaft Granduciel dieper in de ziel met Suffering. Ja, hij heeft werkelijk pijn geleden en we zullen het weten ook. Passend rustpunt, want ook de dromerige frontman weet dat je verdriet niet continu van de daken schreeuwt. In de zes minuten durende 'tearjerker' jankt de slide op tweederde nadrukkelijk mee en speelt de sax weer een treurmarsje. Het rustpunt vormt de opmaat naar 'het tweede deel' van het album waarin - in An Ocean In Between The Waves - met de drums het tempo en met de stem de emotie langzaam maar zeker opgevoerd worden.

Daarna is Lost In The Dream veel wisselvalliger qua niveau, emotie en songstructuur en doet soms wat fragmentarisch aan. Eyes To The Wind heeft een erg lang intro nodig, voordat het zich openbaart als weer een meeslepende TWOD-parel, maar ook eentje die klinkt als een bijna instrumentale, mindere outtake van Under The Pressure. Het ingetogen, zweverige Disappearing heeft vooral een mooie sfeer, terwijl The Haunting Idle één lange, ijle synth-exercitie is met wat gitaaroprispingen en eigenlijk vooral het intro vormt van Burning. Dat bloeit vervolgens na een elektronisch intro op tot één van de prijsnummers.

Titelnummer Lost In The Dream is weer als een rootsy, ingetogen Springsteen-song, waar het vuur niet in de decibellen maar in de teksten zit. Net als in Eyes To The Wind horen we The Boss nadrukkelijk zingen, maar dan niet in een working class-song. Granduciel roept niet op tot sociaal bewustzijn, bezingt niet de alledaagse strijd van de werkende Amerikaan, maar declameert zijn leven in duisternis. Slotcompositie In Reverse is exemplarisch; lang intro, gloedvol middenstuk - waarin de band bijna de traditionele songstructuur te pakken heeft - en een treurige ondertoon, die van de stemband en nu ook nadrukkelijk uit de strijkstok vloeit.

Sometimes I wait for the cold wind to blow
As I struggle with myself right now
As I let the darkness in
But I don't mind chasing you
Through the backways for the keys
It all evaporates and fades
Like a grand parade

Tien nummers en een vol uur gebruikt Granduciel om ons deelgenoot te maken van zijn verdiet. Je kunt makkelijk argumenteren dat hij dat ook in drie kwartier en puntiger had kunnen doen, maar daarmee zou je hem en ons zoveel lijden, verwerking en vooral schoonheid ontzeggen.

Lost In The Dream staat tijdelijk op de Luisterpaal. The War On Drugs is onder meer te zien op de Le Guess Who? Mayday en Les Nuits Botanique te Brussel.