Het is alweer zeven jaar geleden dat Nederland kennismaakte met Moss. Het in 2007 verschenen debuut, The Long Way Back, ging vrijwel geruisloos aan pers en publiek voorbij. Pas twee jaar later verscheen de plaat die direct uitgroeide tot een Nederpopklassieker: Never/Be Scared Don’t Be A Hero. Vanuit het niets werd Moss Nederlands meest gelauwerde collectief. En terecht, zo bleek toen twee jaar later Ornaments werd uitgebracht. De compacte popliedjes van de doorbraakschijf werden ingeruild voor lastiger te doorgronden stukken, de gitaren voor synthesizers. Tijdens het creatieproces werden potentiële radiohits moedwillig de nek omgedraaid.

Het was de prominente aanwezigheid van ieder bandlid die de liedjes op beide platen zo bijzonder maakte. Dat Bob Gibson in 2011 een punt achter zijn carrière binnen Moss zette viel dan ook zwaar binnen de band. Inmiddels kan ook Jasper Verhulst als ex-bandlid worden opgetekend. Het vertrek van de bassist, ook succesvol met Jacco Gardner, was een vuistslag in de smoel van Moss. Want zonder Verhulst was een toekomst voor de band altijd ondenkbaar geweest, vertelde frontman Marien Dorleijn in een recent interview met Oor. Toch werd er een zoektocht naar vervanging getart. De als vroege puber naar Noorwegen geëmigreerde Koen Van de Wardt liet zijn leven in Scandinavië achter zich om Moss te versterken. Met eenentwintig jaar levenservaring is hij de Benjamin van de groep.

Goed, over naar het nu. Op het vierde album klinkt Moss nog steeds onmiskenbaar als zichzelf. “Take a look at me now/Haven’t really changed”, zingt Dorleijn in plaatopener Today’s Gold. Ze gaan het weer flikken, denk je dan. Want de prettig overslaande stem van de zanger brengt ‘instant’ kippenvel, terwijl het instrumentarium repeterend en zenuwachtig is. En dat contrasteert heerlijk met de mooie zanglijn. Moss kondigde aan op de vierde langspeler terug te grijpen naar de gitaren. Today’s Gold had in ieder geval zo op Never Be Scared/Don’t Be a Hero gepast.

Toch wortelen de overige nummers zich niet zo argeloos in hart en hoofd als de elf liedjes van die doorbraakplaat. Net zoals Ornaments moet We Both Know The Rest Is Noise even landen voordat je als luisteraar opstijgt. Want met elke draaibeurt valt er wel ergens een kwartje. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de dwarse songstructuren waar Moss zich van bedient. Zo start As I Rest My Arms With Faith als een uitgekleed nummer dat slechts wordt ondersteund door de ritmesectie. Totdat er abrupt een zalvend koortje en dito gitaarlijn wordt ingezet, waarna er net zo snel weer wordt teruggekeerd naar die rudimentaire basis. De tekstflard die beklijft; “A monster feeds a monster based on trust.”

Tekstueel blijft Dorleijn op We Both Know The Rest Is Noise in het vage. De grotere thema’s op de plaat zijn in ieder geval (misplaatste) hoop, teleurstelling en ontnuchtering. Dorleijn zingt vaak over een ‘You’, maar laat in het midden wie dit is, of wie dit zijn. Zou Slower End dan toch naar het vertrek van Jasper Verhulst hinten? “Where were you in time of need/To remind us to keep it real/ Here we are beyond to see/You’ll Find A Way”, zingt Dorleijn in het nummer dat heel nadrukkelijk is opgezet rond een repeterende baslijn. Het is een van de mooiste liedjes op de plaat.

Nee, Moss vindt zichzelf ditmaal niet opnieuw uit. De songstructuren zijn vertrouwd dwars, de ritmesectie is prominent aanwezig, de kille synthklanken keren terug en de motieven zijn repeterend tot op het bedwelmende af. Deze vierde langspeler verbluft niet zoals de twee voorgangers dat deden. Maar de band bevestigt wel degelijk haar wereldklasse en bewijst wederom een van de meest ‘eigen’ groepen van de Lage Landen te zijn. Moss is een band die we moeten koesteren, het kan niet vaak genoeg gezegd worden. Moss is een band die we moeten koesteren.

We Both Know The Rest Is Noise is uit op Excelsior Recordings en nu te luisteren op de Luisterpaal.