Wat ging er nu precies mis met de release van Curtis Harding in mei? Het album stond al op Spotify, op de 3voor12 Luisterpaal, oplettende platenzaken hadden het al ingeslagen, de eerste lovende kritieken verschenen. En toen ineens verdween het. Wat bleek: Burger Records - dat geliefde clubje blowers in die platenzaak in Fullerton, Californie - dacht de rechten te hebben voor wereldwijde distributie, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Platenmaatschappij Anti ging er vandoor met de talentvolle soulzanger vandoor en gaat nu zijn best doen hem alsnog op de kaart te zetten.
Dat gaat tot nu toe zeer goed. Single Keep On Shining werd al 3FM Megahit en de zanger heeft voor komende week een flink aantal shows in ons land staan. Zijn optreden tijdens Le Guess Who? is de meest prominente. Daar staat de Amerikaan op Fuzzland, een subprogramma in het festival gewijd aan garagerockers met hun geliefde fuzzpedalen (check ook het gelimiteerde Fuzzland gitaarpedaal!). Curtis Harding is daar een vreemde eend in de bijt, en toch klopt het ook wel weer. Cole Alexander van Black Lips ‘ontdekte’ Harding in Atlanta, en vormde samen met hem en Danny Lee van garagerockgroep Night Beats een bandje genaamd Night Sun. Van die band verscheen tot nu toe pas een enkele single, maar het bracht Harding wel in contact met Burger Records, het garagerocklabel dat dus zijn debuutalbum uitbracht in Amerika.
Maar Harding heeft al een langere historie in de muziekwereld. Zo was hij een paar jaar lang achtergrondzanger bij Cee-Lo Green, een artiest uit zijn thuisstad Atlanta met wortels in de hiphop die tegenwoordig vooral bekend is als soulzanger. Volgens Harding is Cee-Lo Green van grote invloed op zijn eigen werk, ook al kiest hij zelf voor een meer klassieke benadering. Zijn rauwere producties doen denken aan de klassieke soul uit begin jaren zeventig, maar ze zijn iets minder retro in uitstraling dan de producties uit de Daptone hoek. Keep On Shining past evengoed prima in de traditie van zuidelijke labels als Atlantic en Stax. Niet te veel strak getrokken, maar wel verzorgd met blazers en shoobiedoo meisjes. Zijn gitaarspel klinkt licht, de backbeat met tamboerijn juist stuwend.
Dat geluid horen we meer op Soul Power. De kracht van de plaat ligt bij openers Next Time en de ballade Castaway, gevolgd door die successingle. Zoek vooral ook even het door Saint Laurent betaalde clipje (met functioneel naakt) bij Next Time, en je ziet dat Curtis Harding nog een unique selling point heeft: hij oogt er onwaarschijnlijk cool. Elders op de plaat hoor je zijn garagerockinvloeden sterker. In het ruw rockende Surf bijvoorbeeld, en natuurlijk in I Don’t Wanna Go Home, dat Harding schreef met Jared Swilley van de Black Lips (en dat in een andere versie ook op hun laatste album staat). Hardings eigen versie is warmer en minder fuzzy, maar binnen zijn eigen plaat is het juist een van de meest stekelige nummers. Drive My Car klinkt dan weer als een kruising tussen blues en gospel, volgens Harding zelf de basis van alles dat hij maakt.
De kracht van Soul Power is de ongedwongen sfeer op de plaat. Er zitten nu niet direct enorm veel uitzonderlijke liedjes bij, zijn stijl is helemaal niet grensverleggend of vernieuwend, maar het talent van de zanger is onmiskenbaar. Woensdag is Curtis Harding te gast in de 3voor12 studio, zaterdag zal het ongetwijfeld dringen worden in EKKO.