Hij is zonder meer de meest knuffelbare dj die ik ken: Sadar Bahar. All the way old school, deze zwarte oer-dj uit Chicago bij wie de mondhoeken altijd omhoog lijken te staan. Iemand ook, wiens naam met ontzag wordt uitgesproken door zowel vinylliefhebbers, discofreaks als dj-collega’s. Tom Trago was ooit bij hem thuis en brak zijn nek over de singeltjes die werkelijk overal rondslingerden, tot in de keuken toe.

Vanavond staan die singeltjes in twee schattige 7-inch dj-koffertjes pal naast Bahars draaitafels. Als koptelefoon gebruikt de Amerikaan een enkelvoudige hoorn. Een robuust ogend ding waarmee mannen als François Kevorkian en Moodymann ook draaien. Eigenlijk zit Bahars rieten cowboyhoed daarbij een beetje in de weg, maar het maakt het plaatje wel compleet.

Bahar staat bekend als boogie- en discospecialist maar opent zijn set in de X-Ray met Can. Om daarna door te pakken met ‘Disco Circus’ van Martin Circus en ‘Que Tal America’ van Two Man Sound. Vintage discoplaten uit de vorige eeuw die 3FM nimmer zullen halen. Constant is er dat aha-moment, als je fragmenten herkent die door latere danceproducers zijn gesampled. 

Af en toe smokkelt de Amerikaan ook Afrikaanse ritmes en gospel in zijn gloedvolle verhaal, inclusief uitbundig zingende koren. Waardoor zijn set gaandeweg een bijna spirituele ervaring wordt. De zondagavond moet eigenlijk nog beginnen als het eerste hoogtepunt al in de bezwete broekzak zit. (René Passet)

Als Bahar de seniorvertegenwoordiger is van de Amerikaanse discosound, dan is Young Marco alias Marco Sterk de juniorvertegenwoordiger van de Europese tegenhanger. De Amsterdammer ‘die ouder is dan zijn naam doet vermoeden en meer dan 400 Hawaïblouses in huis heeft,’ aldus MC Steven van Lummel begon als manusje-van-alles bij platenwinkel Rush Hour. Maar is nu hard op weg een gevierd dj, remixer en producer te worden. Mede dankzij het succes van single ‘Video Days’, een plaat die vorig jaar verscheen op het Amerikaanse label ESP Institute. Ook stond Young Marco twee jaar terug al eens in de X-Ray als onderdeel van Tom Trago’s (daar is ‘ie weer) liveband.

Sterk is geen jongen van de grote gebaren. Het is zo iemand die op zijn knieën verscholen achter het mengpaneel zit als een collega nog staat te draaien. Uit respect. Dat krijgt hij ook van mij en de rest van de X-Ray na afloop, want zijn set is behalve ontzettend dansbaar en toegankelijk ook prettig complementair aan Bahars boogiebal.

Niet dat Young Marco veel pure disco draait vanavond. Maar ook zijn melodieuze house heeft het disco-dna. Bovendien is de Amsterdammer net zo’n vinylfetisjist als zijn voorganger. Hij draait zelfs met gewichten op de labels van zijn platen, om overslaan en ongewenste bromtonen te voorkomen. (René Passet)

Het loopt tegen tweeën als Midland de koptelefoon overneemt. De Britse dj heeft in dj Jorn Liefdeshuis een prima promotor, waardoor Midland al verscheidene malen achter Nederlandse mengpanelen stond. Onder meer in Trouw en Melkweg. Zijn producties op labels als Aus en More zitten in de schemerzone van deephouse en UK-bass en werden stuk voor stuk grote clubhits, gedraaid door de Âme’s en Ramadanmans van deze wereld. Met die laatste dj deelde Harry Agius (Midlands echte naam) trouwens een huis.

Harry maakt vanavond een hoop nieuwe vrienden. De volgepakte en gretige X-Ray gaat keihard op de superstrak gemixte deephouse van de Brit. Wat heeft die man een gevoel voor timing. Heel subtiel verschuift Midland de bakens af en toe richting andere dansmuziekstijlen. Dan hangt zijn house ineens aan een discohaakje of domineren dubstep-baslijnen even de dansvloer. Close feat. Finks Wallflower komt voorbij in een grandioze remix. En die Shangaan Electro-track die je dacht te herkennen is de nieuwe single van Midland. Een banger van formaat, waar je met smart op mag wachten.

Ook vergeet Midland zijn eigen singles ‘Checkbob’ en ‘Trace’ niet. Die laatste bewijst met hoe weinig middelen de man uit Leeds een vloervuller kan maken. Het nummer bestaat uit weinig meer dan een doffe, verknipte mompelstem en een killer baslijn. De knutselpalmboom die al sinds het begin van de avond boven de hoofden van het publiek danst, vindt het ook mooi en weet nog altijd van geen ophouden. Kan iemand de jongen onder de boom een biertje brengen?

Conclusie: Midlands optreden is de best bestede anderhalf uur van de Lowlands-zondagnacht. Komend weekend staat Midland opnieuw in Nederland, op het uitverkochte Dekmantel Festival. Ga stil in een hoekje liggen huilen als je geen kaartje hebt bemachtigd. (René Passet)

Kan William Kouam Djoko nog over Midland heen, vraagt menigeen in X-Ray zich af. De in Rijswijk opgegroeide producer met Kameroens, Nederlands en Oekraïens bloed in zijn aderen verwierf de afgelopen jaren faam met energieke optredens. Zijn flamboyante voorkomen, grote grijns en enorm beweeglijke performance hielpen daaraan mee. ‘Ik heb speciaal voor vanavond een nieuwe outfit laten maken,’ vertelt Kouam Djoko triomfantelijk voor aanvang. ‘En ik ben bloednerveus’, voegt hij daar lachend aan toe.

Hij opent z’n dj-set doodleuk met zijn eigen clubhit We Are Your Brothers and Sisters (op Tom ‘daar istieweer’ Trago’s label Voyage Direct). Hebben we dat maar alvast gehad, zal ‘ie gedacht hebben. Jammer is wel dat de PA aanvankelijk op halve kracht lijkt te draaien, waardoor het eerste half uur van Kouam Djoko’s set een beetje in het water valt.

Maar terwijl de finish van Lowlands 2013 met rasse schreden nadert, komt alles helemaal goed. Vooral als de steeds wilder bewegende dj zijn collectie houseklassiekers aanspreekt en zelfs niet terugschrikt voor de keyboardgrinder Let’s Groove. Precies twintig jaar geleden een enorme RoXY-hit van de Amerikaan George Morel.

De batik kamerjas gaat uit, het podium stroomt vol vrienden en gezamenlijk viert een moegestreden X-Ray het kwartiertje blessuretijd dat ons gegund is. Op naar de afterparty in de 24-uurstent, waar ene Tom Trago schijnt te draaien. (René Passet)