#GWO13: Kampvuur zonder Dautzenberg, maar met uitblinkende Marjolijn van Heemstra

Muziek en literatuur ontmoeten elkaar in het bos

Tekst: Obe Alkema, Foto's: Jort Klarenbeek ,

Kampvuur is dit jaar voor de tweede keer een van de literaire programmaonderdelen. Het is een samenwerking tussen Tolhuistuin, SLAA, Uitgeverij Atlas/Contact en Into The Great Wide Open. Singer-songwriters en schrijvers of dichters gaan met elkaar in dialoog over hun werk. Wat eruit hoort te komen is een improvisatie, een inspirerend samenspel tussen twee disciplines. Helaas lukt dat maar ten dele.

Henk Koorn en Hanneke Hendrix

Het programmaonderdeel kent bij het eerste duo een valse start. Muzikant Henk Koorn is na de contorverse rondom Anton Dautzenberg (meer daarover lees je hier), gekoppeld aan schrijfster Hanneke Hendrix. Van een dialoog is nauwelijks sprake. Koorn speelt plichtmatig zijn liedjes en zingt: “Let’s sit and talk a bit.” Dat gebeurt dus niet. Hendriks leest een komisch verhaal voor over gebeurtenissen op een kerkhof. Het enige nadeel is – en niet vanuit religieuze overtuiging – dat het verhaal wel heel erg aan elkaar hangt van godverdommes. Dat wordt na verloop van tijd erg storend.

Bent van Looy en Alexis de Roode

Bent van Looy (van Das Pop) is gekoppeld aan Alexis de Roode. Die eerste is een charmante fashionisto. Hij vertelt het verhaal over zijn zwarte notitieboekje dat hij kwijt was geraakt in Parijs. Daarom kocht hij een nieuw boekje, een rode. Toen moest hij al zijn teksten opnieuw opschrijven. Dan speelt hij een liedje. Daarna komt de pointe: nadat hij opgeruimd had, vond hij het zwarte boekje terug. Na vergelijking bleek alles tot op de interpunctie te kloppen. Alexis de Roode's eerste dichtbundel verscheen in 2005 en hij had toen al heel wat optredens achter de rug. Hij kan terugkijken op geslaagde voordrachten op Lowlands en het Crossing Border Festival. Daarnaast is hij een van de leden van het Utrechtse dichtersgilde rondom Ingmar Heytze. De thematiek voor vandaag is woorden kwijt zijn. Dat heeft een zeer praktische uitwerking: De Roode kent het gedicht niet uit zijn hoofd. Toch heeft hij hiermee meteen het publiek op zijn hand.

Clean Pete en Marolijn van Heemstra

Het spectaculaire slotstuk komt van Marjolijn van Heemstra en Clean Pete. Drie dames op het podium. Drie dames die muziek maken. Van Heemstra speelt voor de gelegenheid op een xylofoon, tot grote hilariteit van het publiek. Ze lacht juichend als haar riedeltje lukt. Elke keer weer. Verder draagt ze veel poëzie voor. Clean Pete vergezelt haar met cello, gitaar en zang. Er was meteen een klik, zo krijgt het publiek te horen: “We hadden meteen een overeenkomst, namelijk dat we hetzelfde liedje zongen op de kleuterschool.” En met dat liedje, Un dun dip, openen de dames dan ook dit optreden dat een geslaagde samenwerking zal blijken te zijn, met verve uitgevoerd.