Bent van Looy kan van alles. Toen zijn band Das Pop zonder drummer kwam te zitten, verplaatste hij gewoon het drumstel naar voren om er zelf achter plaats te nemen. Maar hij schreef ook liedjes op de piano. In Parijs. Een romantisch idee natuurlijk, dat Van Looy na jaren dralen toch maar omzette in een album. Around The Bend heet het, en het verschijnt volgende week. Around The Bend, letterlijk een blokje om. Dat is wat deze songs moeten ademen: opgewekt zwerven door een wereldstad, mijmerend over meisjes die uit zijn leven verdwenen zijn en over de tijd dat het zo matig met hem ging dat hij met sokken aan zijn bed in ging. Hij schreef zelfs een liedje over hoe hij liedjes schreef in Parijs en toen zijn rode opschrijfboekje verloor en alle 'briljante liedjes' opnieuw moest proberen te vangen. Kortom, ingrediënten genoeg voor een sympathiek optreden, en dat is precies wat we krijgen. De goedlachse troubadour in het goede pak van een barzanger, zijn aandacht verdelend over een Yamama en een Wurlitzer. Af en toe een snik, voortdurend een knipoog, een cover van Michael Jackson's Human Nature en een verhaal over een zeehond. De Vlaming is een briljant zanger noch een geniaal liedjesschrijver, maar de gunfactor heeft hij al jaren. Grappigste moment: Bent draagt een lied op aan de kinderen, waarop een van hen zich luidop beklaagt dat hij er niets van verstaat omdat het in het Engels gezongen is.
#GWO13: De beste singer-songwriter van Vlieland (Dag 1)
De grootste talenten volgens 3voor12, met o.a. Bent van Looy, Sheep, Dog & Wolf, Rachel Sermanni, Harry Merry en Nadine Shah
Traditioneel veel te vinden op Into The Great Wide Open: singer-songwriters in alle soorten. Van eenzame mannen met baard en gitaar tot snedige barpianisten in maatpak. Met een knipoog naar Vara-collega Giel Beelen gaat 3voor12 op zoek naar de beste singer-songwriters van Vlieland.
Bent van Looy
Sheep, Dog & Wolf
Even lijkt het alsof Daniel McBride frivool over de pauzemuziek heen soundcheckt. Maar nee, hij is al begonnen. De 19-jarige Nieuw-Zeelander voert zijn songs in laagjes uit, waarbij hij de eerder opgenomen delen opvallend veel zachter afspeelt dan de nieuwe. Die truc met looppedalen kennen we natuurlijk al, maar McBride - of eigenlijk moeten we hem aanspreken als Sheep, Dog & Wolf - probeert echt iets eigens neer te zetten. Hij speelt gitaar en saxofoon, en hij heeft een drummer die vaak naar typische jazzritmes grijpt. Vooral door zijn intense manier van zingen klinkt het geheel als een soort kruising van Villagers en Wild Beasts. Een talentvolle jongen, dat zeker, maar er moet nog wel wat gebeuren wil hij daadwerkelijk beklijven.
Rachel Sermanni
Ze is pas 21 jaar oud en ze weet nu al hoe ze het publiek moet bespelen, alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Het duurt een paar nummers voordat je doorhebt hoe ze als muzikant in elkaar steekt. Het ene moment is ze de komiek en het andere moment de dromer. Ze is het type kunstacademie-meisje, dat doet denken aan het Franse personage Amélie. Na een emotioneel nummer kan ze ineens een gekke bek trekken bijvoorbeeld. Sommige nummers van Rachel Sermanni zouden overigens perfect passen bij zo'n Zuid-Europese romantische komedie.
Tijdens het optreden laat ze zien dat ze controle heeft over haar instrument en stem. Ze wisselt mooie, soms dissonante, akkoordjes af met achteloos getokkel, om vervolgens haar gitaar te gebruiken als slaginstrument. Tel daar nog eens bij op dat ze geen noot vals heeft gezongen. Het enige waar nog winst te behalen valt voor de jonge Schotse zijn de nummers. Ze blijven ondanks de interessante composities niet hangen. Waar ze niks aan hoeft te veranderen is in ieder geval haar communicatie met het publiek. Vooral haar droge humor werkt aanstekelijk. In gebrekkig Nederlands zegt ze: "Diet nummer goat over slapen. Iek houud vann slaapeen." Je ziet dat ze het publiek weet te raken en dat de mensen op de Tokkelbaan ervaren hoe bijzonder dit festival is.
Nadine Shah, aangeschoten met Jeff Buckley-achtige versiering
In tegenstelling tot Rachel Sermanni heeft Nadine Shah moeite om met het publiek te praten. Ze lost dit op door veelvoudig naar de fles te grijpen en te kijken naar haar Nederlandse vriendin die vooraan in het publiek zit. Aan het einde van het optreden is ze dan ook een beetje aangeschoten en melig. Dit doet niks af aan haar kwaliteiten als muzikant en het optreden zelf. Met haar stem draagt ze namelijk de band. Haar stemgeluid klinkt hees en is te herkennen aan Jeff Buckley-achtige versieringen. Het is bijna een klassieke benadering van zingen. De crescendo uithalen zijn er een voorbeeld van. Haar stem past daarom perfect bij het geluid van de band, dat vaak vergeleken wordt met artiesten als PJ Harvey en Nick Cave. De kracht van de muziek van Nadine Shah ligt dan ook in de spanningsboog.
Ze begint het optreden ingetogen en het publiek luistert aandachtig. Na ongeveer vier nummers komt de drummer erbij en worden de nummers krachtiger. Een klein deel van het publiek, haakt nu af. De spanningsboog is vanaf dit moment minder voelbaar. De vraag rijst of Nadine Shah wel gezien kan worden als een singer-songwriter, want er zijn een aantal behoorlijk stevige tracks. Deze songs zijn net zo sterk als de ingetogen nummers, maar het is jammer dat ze geen enkele keer een climax goed uitgebouwt, waardoor het optreden niet tot een hoogtepunt komt.
Hier is Harry Merry
Van het kantoor van de Sociale Dienst naar een podium in Ljubljana. De documentaire Hier is Harry Merry, tijdens Into The Great Wide Open te zien in filmhuis Podium Vlieland, schetst een beeld van het warrige bestaan van de Rotterdamse muzikant Harry den Hartog, alias Harry Merry. De excentrieke solo-muzikant, wiens muziek door hemzelf omschreven wordt als een combi tussen R&B en glamrock, biedt documentairemaakster Joke Olthaar een blik in zijn leven. Het leven van Merry wordt in beeld gebracht met een grote mate van contrast. Televisie interviews, gegeven in heerlijk Dunglish, uit het verleden, worden onder andere afgewisseld met beelden van Merry's bijbaan als postbode. Daarnaast wordt de muzikant gevolgd bij een van zijn optredens in het voormalig Oostblok. Je zou het kunnen omschrijven als een triest bestaan, ware het niet dat je een man ziet die bezig is met het uitvoeren van zijn grote droom.
De een ziet de ietwat vreemde stijl van spelen van Merry als kunst, de ander noemt het weerzinwekkend. Feit is wel dat Harry Merry na een groot aantal jaren in de muziek met deze film eindelijk zijn verdiende moment pakt.
Is Harry Merry de beste singer-songwriter van Vlieland? Het definitive oordeel stellen we nog even uit. Aanstaande zondag is Harry Merry live te zien op Into The Great Wide Open, op de Platte Kar.