Namen noemt hij niet in zijn dankwoord, maar bovenaan de lijst staan ongetwijfeld de mensen van Daptone, het label uit Brooklyn dat vergeten artiesten als Lee Fields en Sharon Jones groot maakte. Het klassieke soulgeluid uit de sixties krijgt dankzij producer Gabriel Roth een stevige injectie levensvreugde. Thomas Brenneck, de gitarist die als muzikale mentor en halve therapeut optreedt voor gekwetste ziel Bradley, neemt hem dit keer een stukje mee stroomopwaarts in de geschiedenis. Hurricane ademt het politieke bewustzijn dat aan het begin van de jaren zeventig de soul binnen sloop. "Nature is telling you something", zingt Bradley als een ware profeet. Confusion klinkt als een song uit de tijd dat zelfs in de Motown-studio's de psychedelische drugs definitief doorgedrongen waren, als Bradley's equivalent van The Temptations' Cloud Nine of Curtis Mayfields' If There's Hell Below, We're All Gonna Go.

De razende fuzz in de productie staat mooi in contrast tot de wat zoetige akoestische sfeer in Victim Of Love. Het titelnummer van de plaat, met gospelachtige backing vocalen, is niet zijn sterkste song, maar laat wel zien dat Bradley van helemaal niets iets heel bijzonders kan maken. Ook in vergelijking met zijn genregenoten beschikt Bradley op een opvallende delivery. Iedere zin gezongen met een snik, alsof hij heel zijn hebben en houwen in de song legt. Of zoals hij in het fantastische openingsnummer Strictly Reserved For You steeds dezelfde zin opnieuw zingt - 'I've got the loooooove' - zonder dat het als een herhalingsoefening voelt. Met iedere herhaling overtuigt hij je meer.

Geloofwaardigheid speelt bij Bradley een allesbepalende rol. Dat is wonderlijk, aangezien theater minstens zo belangrijk is. Op het podium hanteert hij nog altijd de dramatische trucs van James Brown. Op plaat kruipt hij in een liedje alsof het een personage in een toneelstuk is. In een interview op 3voor12 vertelde hij over zijn moeizame verhouding met de liefde, op Victim Of Love toont hij zich een devoot aanhanger van elke vorm ervan, misschien wel meer als wens dan uit ervaring. Love Bug Blues - met zijn psychedelische dwarsfluiten - omschrijft een hitsige seksuele drift die niet past bij het beeld dat we tot nu toe van Bradley hadden. Toch werkt het. Zijn stijl is simpelweg het leggen van een zo groot mogelijke intensiteit in elke zin. En dat is uiteindelijk doorslaggevender dan het verhaal. Het is de combinatie van die vocale geloofwaardigheid met de uitmuntende muzikale omlijsting, die Charles Bradley boven zijn genregenoten uit doet stijgen.

Victim Of Love is uitgekomen bij Daptone/V2 en is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.