Na het eerste album Well, You’re Not Invited moest het roer compleet om. Een dappere keuze, want ze deden het met hun ‘sexy garage-dance’ niet slecht. Met de volledige support van label Excelsior werkten ze aan een nieuwe sound. De indie sounds van weleer, met een soms jolig karakter en overstuurde zang, maken op het tweede album plaats voor gitaren met chorus-sounds, house beats en grootste refreinen. Hierdoor klinkt de langspeler meer beladen dan zijn voorganger, maar een zware plaat is het zeker niet. De titel van het album Iterum, dat in het Nederlands 'opnieuw' betekent, staat symbool voor de nieuwe weg die Daily Bread is ingeslagen.

In openingsnummer Allure hoor je direct de stijlverandering van de band. De song begint met een drumfill die doet denken aan Love Will Tear Us Apart van Joy Division. De chorus sound van de gitaar heeft iets weg van New Order. Niet gek dat Rico Dolce Riot van het label House Of Fangs, die samenwerkte met die band, het ziet zitten in Daily Bread. Het refrein van dit nummer is kenmerkend voor de hele plaat: Het is groots en de zanglijnen blijven snel in je hoofd hangen. Door de hele plaat sijpelt een donkere laag, zoals de hoes van het album ook uitdrukt. Ondanks de heftige sounds klinkt er optimisme in door, met name door de pakkende zang.

Op het album wordt constant geflirt met de jaren tachtig en negentig. De plaat is een gevecht tussen new wave en nineties house beats en is ook zo geproduceerd. Producer Rimer London gebruikt veel productietrucjes zoals delays en filters op de vocalen. Iterum is nog steeds dansbaar zoals het debuutalbum, maar op een andere manier. Waar gekheid bij het eerste album centraal staat, wordt er nu gekozen voor een ‘beheerste’ manier van dansen, die gemaakt lijkt voor een donkere Berlijnse discotheek.

Wat deze plaat goed maakt is de toegankelijkheid. Na een luisterbeurt weet je waar je aan toe bent. Iterum is een ode aan de liefde, vrijheid en het leven en daarin moeten dingen niet onnodig gecompliceerd gemaakt worden. Met Allure, The River, Loverst en The Conflict heeft Daily Bread ijzersterke popsongs, die een hoog meezinggehalte hebben. Het valt op dat de sterkste nummers, met uitzondering van The River, van deze plaat meer richting de 80s gaan dan naar de 90s. De dansbaarheid wordt in alle songs echter nooit uit het oog verloren. Dit in combinatie met de bombastische refreinen met catchy zanglijnen zorgen ervoor dat het ook uitermate geschikt is voor de glamoureuze modewereld.