London Calling: King Charles, de Kanye West van de folkmuziek

Zelfingenomen en ijdel, maar ook enorm slim

Erik Zwennes ,

King Charles lijkt wel het toonbeeld van gemaakte nonchalance. Zijn muziek ook trouwens. Of je nou met grinniken of huilen van alle hooghartige pathos, stil staan is niet makkelijk bij de beste nummers uit zijn set.

GEZIEN:
King Charles, London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 18 mei 2012

MUZIEK:
King Charles is Queen, Jack Johnson, Architecture in Helsinki, Rush en Reverend & the Makers met een dikke felgekleurde Lion King musical saus. Single Love Lust (al weer uit 2010, Charles doet het rustig aan) is in die zin enigszins afwijkend want voor zijn doen minimalistisch en ‘westers’.

PLUS:
King Charles gelooft waar hij voor staat en straalt dit met verve uit: over the top pop vol overdaad en rechtsdragend populistisme. Pathos, koortjes, een gelikte sound, grote gebaren en drammerige percussie; King Charles vecht als een leeuw en mag uiteindelijk meedoen met de verkiezing voor dé nieuwe festivalact. Want als Charles zelf al wegkomt met dreads, Freddy Mercury-snor, Louis Quatorze pakje en aangezet gejank moeten bontgeklede festivalgangers deze grote gebaren toch helemaal vreten als zoete koek. De beste liedjes zitten aan het begin met Mississippi Isabel als uitschieter. O ja...en Koning Karel heeft de mooiste vrouw van de avond op het podium.

MIN:
Helaas zijn de goede liedjes na een flink kwartier al op. De beste man is al een flinke tijd bezig en zou nu toch wel een set van drie kwartier moeten kunnen vullen. Helaas veert de zaal pas weer op tijdens Love Lust. Ondanks de armbewegingen, dansjes en gesprekjes met het publiek, komt King Charles niet heel innemend over. Alsof hij meer met zichzelf en zijn voorkomen bezig is, dan met de mensen die voor hem komen.

CONCLUSIE:
King Charles is de Kanye West van de knipoogexotica-folkmuziek. Parmantig, ijdel, nietsontziend en pompeus, enorm slim en altijd met een gevoel van overdaad en luxe. Karel is enorm fascinerend en overtuigend, maar heeft tevens nog een tekort aan hits of hij weet deze nog niet slim over zijn set te spreiden. Soms zijn de muzikale keuzes echt te gemakkelijk en doorzichtig of gewoon ronduit pastiche; als Miriam “Mother Africa” Makeba nadat ze over ging op het Engels. Maar deze man zou zomaar degene kunnen zijn die het laatste lacht. Menig festival zou gebaat zijn bij deze feestband.

CIJFER:
7