De tweede editie van Pitch is wederom uitverkocht met 7500 bezoekers per dag. Er staat opnieuw een prachtig programma op een mooi terrein. Een terrein dat is uitgebreid om ruimte te maken voor de groei (vorig jaar waren er vierduizend man per dag), voor een extra tent en om een sfeervolle omgeving te creëren. Met de groei richting het oosten ontstaat er een echt festivalterrein waar de nieuwe 150 Stage flink de ruimte heeft gekregen.

Op die 150 Stage vindt gelijk de festivalopening plaats. Aan het Nederlandse Skip & Die de taak om het in alle rust aanslenterende publiek bijeen te krijgen. In retrospectief zou je kunnen zeggen dat de introductie in 2010 wat te vroeg kwam. Slecht was de mix van kuduro, dubstep, house en latin-percussie niet, maar de debuut-EP en showcase op Noorderslag 2011 zijn erg flets vergeleken bij wat er nu staat. Veel producties zijn een stuk sterker, het geluid is minder verjaard en de setlist en show zitten goed in elkaar. De Zuid-Afrikaanse frontvrouw Cata.Pirata heeft duidelijk meer podiumervaring opgedaan en doseert haar energie en seks ten behoeve van de muziek. Een topzangeres is het nog steeds niet, maar de praatzang en raps werken wel en een beetje vals gegil past bij de sound. Dit is beter dan waar Mad Decent’s Bonde Do Role de laatste tijd mee komt, maar Diplo heeft al naast het net gevist. Het Belgische label Crammed brengt in oktober debuutalbum Riots in the Jungle uit.

De verwachtingen voor de set van de jonge Canadese houseproducer Jacques Greene zijn hoog. Hij vliegt (niet geheel toevallig) door het beeld in Azealia Banks’s video 212, remixte Katy B, Jimmy Edgar en Radiohead en is een van de voorlopers in de r&b-house crossover trend. In de WesterUnie staat hij op het podium met zanger en producer ANGO die hem productioneel bijstaat en tweemaal livezang voor zijn rekening neemt. De set heeft een mooie opbouw en de twee creëren de muziek duidelijk on-the-spot. Dat zorgt ook voor een aantal foutjes, zo wordt de drop een keer weggegeven en worden tempowisselingen wel erg lomp doorgevoerd. Maar Greene is sterk en krijgt de zaal een uur lang mee. ANGO, die overduidelijk fan is van The-Dream en The Weeknd, is een welkome aanvulling. Jammer dat op tweederde van de set het wel erg full-blown stoemphouse wordt. Dat hebben deze jongens helemaal niet nodig.

SBTRKT is in relatief korte tijd een volgroeide festivalact geworden. Het heeft even geduurd, maar het debuutalbum heeft inmiddels ook een heel aardige live vertaling gekregen. Waarom vocalist Sampha nog steeds geen oortjes in heeft, blijft een raadsel, maar zo onvast als het in het verleden nog wel eens was, is het nu zeker niet. Sampha speelt creatief met zijn eigen stem, samplet deze en bouwt er spannende laagjes mee. Wanneer producer Aaron Jerome achter de knoppen vandaan gaat en plaats neemt achter het drumstel, krijgt de set vleugels. Het best is SBTRKT opvallend genoeg tijdens de instrumentale tracks. 2step uitstapjes verworden snel tot Phats & Small pastiches, wanneer de tropische drums hun werk doen is deze act het best.

Het contrast met Bosschenaar Jameszoo kan binnen de dansmuziek niet veel groter zijn. Elke set van deze maniakale mafkees is weer compleet anders. Is het eigenwijs of arrogant wat hij doet? Een beetje van beiden wellicht en absoluut niet vervelend. Vandaag zie ik een van zijn meest toegankelijke sets die vooral in het tweede deel sterk leunt op Leftfield hiphopbeats. Maar denk dan niet aan een Dorian Concept-achtige set. Jameszoo gooit voor je het weet het roer keihard om, werpt wat 8bitcrush gekte, laat een minuutje ambient-rust vallen om daarna weer vol de elektronische psychedelica in te duiken. Een stampvolle zaal is getuige van een van de frissere progressieve dingen, die op dit moment voortkomt uit de Nederlandse elektronica.

Benga, Benga, Benga...wat was je toch goed rond de release van je album Diary of an Afro Warrior in 2008. Grillig, zeker, maar ook zo creatief en veelzijdig. Dat je met Magnetic Man de commerciële mogelijkheden ging oprekken, snapte iedereen. Man, er kwam zelfs een hit uit voort en een prima set op Lowlands. Maar wat je tegenwoordig doet...word je daar zelf nou blij van? We zien je springen hoor, vinger in de lucht of zelfs een hele vuist... met je testosteronstep. Maar als je door de microfoon die druif van een mc napraat ‘WOW, this is emotional’, moet je dan niet zelf ook een beetje om jezelf lachen? Wat is er in godsnaam emotioneel aan je opbouw, aan je droge gewandel over het podium en die raps uit een kastje terwijl je huisdruif achter je wat door de mic mompelt? Oh nu wil je dat we onze handen van links naar rechts bewegen terwijl de subbassen een compleet ander ritme opleggen? Sorry man, ik haak af. Make money dan maar he.

De echte warriors staan in de WesterUnie en heten Mark Pritchard and Steve Spacek oftewel Africa Hitech. De veteranen hebben amper tien minuten nodig om de afgeladen zaal te laten springen op hun retrofuturistische set. Met drums, veel drums, maar ook oud rave-vinyl, drum 'n bass en stoempende trommels laten de heren horen waar velen op het Pitch affiche door geïnspireerd zijn geraakt. Jammer dat veel festivalgangers de toegang ontzegd moet worden. Wel netjes dat dit jaar met een groot LED-bord buiten wordt aangegeven dat een zaal vol is.

Halverwege de set van Africa Hitech begint de zaal al langzaamaan leeg te lopen. Uit alle hoeken van het terrein beweegt men richting de Gashouder. Spaans, Frans, Vlaams en Duits is te horen en een stel vertelt dat ze een hotel hebben geboekt voor deze avond. De eerste rij publiek staat naar eigen zeggen al negen uur tegen de barriers geplakt. Over fotografie wordt even zenuwachtig gedaan door de beveiliging, mag het nou wel of niet? Alles voor die tweeëntwintigjarig jongen uit Canada: Abel Tesfaye oftewel The Weeknd. Nadat hij zijn debuutalbum House of Balloons als gratis download op zijn site zette, begonnen de eerste geruchten. Inmiddels is de trilogie met albums Thursday en Echoes of Silence compleet en stapt Tesfaye enigszins uit de anonimiteit. Bij voorbaat kan The Weeknd zo’n optreden natuurlijk niet goed doen. Maakt hij er een echte liveshow van dan vraagt de halve zaal zich af waarom hij niet gewoon ‘de cd speelde’. Houdt Tesfaye zich strikt aan de sound en timing van de studiotracks, dan is het een trucje en lege hype.

Toch lukt het The Weeknd om criticasters de mond te snoeren en het publiek te geven waar het zo heimelijk naar smacht. Hoe? Hij heeft een band mee. Een dienende band die vrij dicht bij de originele arrangementen blijft, maar tegelijkertijd zorgt voor live-energie en verrassingen. Hij heeft een slimme setlist in elkaar gezet met een spetterend eerste kwartier, ruimte voor de minder bekende tracks van het tweede en derde album en de juiste spanningsbogen. Maar bovenal is de held van het optreden Abel zelf. Zijn oprechte dankbaarheid die hij uitstraalt en uitdraagt is hartverwarmend. Hij springt, lacht, wijst naar specifieke mensen in het publiek en is bovendien enorm goed bij stem. In drie kwartier pakt hij de enthousiaste zaal vast en laat pas bij de akoestische slottrack Wicked Games weer los. Hoogtepunten zijn de up-tempo tracks of sterk op productie drijvende nummers House of Balloons / Glass Table Girls, The Birds (Part 1), Crew Love en Wicked Games. Maar ook wanneer het gas er af gaat en Abel gaat glijen, blijft de boog gespannen en de stem vast. Een sterk debuut van de jonge zanger in Nederland. Hopelijk was dit pas het begin.

Helaas is het na The Weeknd al te druk in WesterUnie om het laatste half uur Machinedrum mee te kunnen pikken. Na wat technische problemen is het aan Kode9 om het Transformatorhuis weer vol te krijgen. Dat lukt hem alleen al op zijn naam, maar zijn set is het niet vandaag. Of de duizend man in deze zaal zitten collectief op een andere golflengte, dat zou ook nog kunnen. Na een behoorlijk nep en clichématig begin van de set, is ‘de echte Kode9’ af en toe even te horen. Gekke stuitertracks, hiphopintrumentals en vieze Mad Decent house zorgen voor iets meer eigenheid. TNGHT's Bugg'n doet het uiteraard ook goed, maar om anno 2012 nog met een bewerking van Lil’ Wayne’s A Milli te komen? Nee, echt goed wil Kode9 vandaag niet worden.

Modeselektor is dat wel, met een uitroepteken! Het Duitse duo heeft een prachtig decor meegebracht. De tafel staat vol apparatuur en lijkt aan elkaar te hangen met kabels en adapters. Daarachter hangen grote doeken voor de visuals die weer doorbroken worden door veelkleurige lichtbakken. Het scherpe tijdgebonden randje van de klassieke electrohouse en glitchy techno is er bij de twee al even af, waardoor ze zo mee kunnen in de huidige danstijd. In de set komt veel materiaal van hun laatste studioalbum Monkeytown terug. Van het vooral op sfeer gerichte Modeselektion Vol. 02 horen we live weinig terug. Dit duo is gekomen om de Gashouder op zijn kop te zetten en dat lukt ze heel aardig. Al is er van echt frisse ideeën geen sprake meer.

Lees op 3voor12 tevens het verslag van de tweede route op de Pitch vrijdag en van de zaterdag: deel 1 met o.a. Gui Boratto, Shlohmo en Mr. Scruff en deel 2 met o.a. Gold Panda en uitschieter Elektro Guzzi.