Badbadnotgood is een instrumentaal, jazzy trio uit Canada. Ze maken live bandversies van bekende elektronicatracks. Zo wordt het festival om kwart voor vier ’s middags geopend met een bewerkte versie van Wacka Flocka Flame’s ‘Hard In Da Paint’. De nummers beginnen veelal als cover van het origineel om uit te monden in een jam of eigen interpretatie. Zo worden nummers van James Blake en Kanye West uitgetrokken tot minutenlange instrumentale versies. Dit is een leuk idee en er wordt op hoog niveau gemusiceerd, maar nadat een ‘Limit To Your Love’ voor de Pitchbezoeker niet meer herkenbaar is verjammed, verslapt de aandacht toch iets. Wellicht is het net te veel muzikantenmuziek, en te moeilijk voor een festival als Pitch. Het is nog vroeg, en veel bezoekers kiezen er voor om liever even een rondje over het terrein te maken of een drankje te halen.
Pitch12: Elektro Guzzi maniakaal goed
Maar geluid helaas niet overal in orde
Pitch, dag twee. Nadat iedereen op de eerste dag kon genieten van The Weeknd, Azari & III en vele anderen, is de zaterdag ook absoluut niet te missen. Met op deze dag vers talent in de vorm van Badbadnotgood, Blondes, 751 afgewisseld met gevestigde namen als Gui Boratto, Marbert Rocel en James Holden.
Overdag staan er op Pitch veel bandjes voor dancepubliek - of dance voor bandjespubliek, zo u wilt. Een goed voorbeeld hiervan is Marbert Rocel. Deze Duitse groep bestaat alweer een jaar of acht en bracht daarin drie superzonnige electropop-albums uit. Perfect voor in een broeierige strandtent. Spijtig genoeg staan de Duitsers weggestopt in het donkere Transformatorhuis. Het is de vraag waarom, want buiten het feit dat de bezoekers deze locatie nog maar matig weten te vinden, past deze muziek helemaal bij de huidige zon en hitte. Middelpunt en zangeres Antje Seifarth bespeelt het publiek en is prima in vorm vandaag. Op nieuwere songs als ‘Song For You’ en ‘Small Ours’ komt een kleine reactie van de zaal, maar wat verder opvalt en stoort is dat het geluid zacht staat en het geklets overstemt. Ook het applaus tussendoor is mager. Misschien moet je van Marbert Rocel ook niet meer willen maken dan dat het gewoon relaxte muziek is waarop je een beetje heupwiegt en hem een beetje chillt. Afsluiter Ttictictac is het enige nummer met een knappe hook en een melodie die écht blijft hangen. Het applaus hierna is voor de verandering wel hard en zo komt het allemaal toch nog goed.
Elektro Guzzi maakte begin dit jaar grote indruk op Eurosonic. Destijds werden de zaadjes geplant, nu tijdens het festivalseizoen kan er worden geoogst. Zo staat de band naast Pitch ook op Roskilde, Melt, de-Affaire, XO Live (Extrema Outdoor) en Sziget. Wat Elektro Guzzi zo speciaal maakt is de formatie van de band. Laptops zijn ten strengste verboden: dit Oostenrijkse trio maakt zeer sobere en minimale techno met alleen drums, gitaar en bas. Dat klinkt misschien niet zo spectaculair, maar dat is het juist wel. Wat een drive heeft deze band. Drums en bas pompen, terwijl de gitaar hier effecten overheen legt. De timing van de drummer is ongeëvenaard en bijna maniakaal strak. Met percussie als woodblock, cowbell, hi-hat en een shaker kan hij qua ritmes blijven variëren. Door het gebrek aan melodieën raak je ook nuchter langzaam maar zeker in een trance. Hoogtepunt is Affumicato, misschien wel hun beste track, waarbij het publiek de subtiele climaxen haarfijn aanvoelt. Naar het einde toe komt het Transformatorhuis steeds meer in beweging en met een bijna Mogwai-achtig shoegaze eind is de show afgelopen. Het hoogtepunt van het dagprogramma.
Iets later begint in de Westerunie Rocketnumbernine. Na een aantal jaar als jam/improvisatieband door het leven te zijn gegaan, verscheen in 2010 debuutsingle Matthey and Toby, uitgebracht op het label van Four Tet. Een dertien minuten durend epos dat je misschien nog het beste kan omschrijven als krauttronica. Vervolgens opende het duo voor Four Tet, Caribou en Radiohead en in Nederland stonden ze op onder andere Le Guess Who?. Van een band met zo’n (live)reputatie mag je heel wat verwachten, maar dat valt vies tegen vandaag. De soundcheck loopt ruim een kwartier uit, en wanneer er dan eindelijk begonnen kan worden, is het geluid niet in orde. De bekkens staan veel te schel in de mix en de lage bastonen veroorzaken een lelijke brom. Hierdoor komt het samenspel tussen de drummer en toetsenist helemaal niet uit de verf, terwijl je kan horen dat beide uitstekende muzikanten zijn. Voor slechts een handjevol mensen – de Westerunie is nog niet eens kwartvol – worstelt het Britse duo zich door de set. Het eerdergenoemde Matthew and Toby doet het ook live goed en is daarmee een klein lichtpuntje in een verder matige set. Na drie kwartier druipt Rocketnumbernine af, het verloren kwartier wordt niet ingehaald en daar lijkt niemand echt een bezwaar tegen hebben.
Het MC Theater is dit jaar voor het eerst onderdeel van Pitch Festival en wordt om 23:00 geopend door 751. Deze jonge Hagenees draait vanavond niet als nieuweling of pauze-dj. Nee hoor: smaakvolle platen worden sterk in elkaar overgemixt en ondanks het feit dat de zaal nog maar net open is, gaan de voetjes al behoorlijk van de vloer. Als relatief beginnende dj is een plek op Pitch natuurlijk een grote kans en vanavond zal hij dan ook zeker wat zieltjes hebben gewonnen. Aan zijn draaistijl merk je dat hij wel eens heel erg beïnvloedt zou kunnen zijn door Jackmaster, die zelf om twee uur op het toneel verschijnt.
Ook Gold Panda heeft last van geluidsproblemen. En dat moet hem nou net overkomen tijdens de eerste keer dat hij de immense Gashouder aan mag doen. Want dat is een behoorlijke stap groter dan zalen als de Oude Zaal en Bitterzoet, die hij eerder bespeelde. Gold Panda heeft meestal een heel goede of heel slechte dag, en daar zit weinig tussenin. Het optreden van vandaag valt helaas in die laatste categorie. Aan het begin van zijn liveset knalt hij er in en lijkt hij wel een versterker op te blazen, zo lelijk klinkt het geluid. Dit is pas na een kwartier opgelost, wat de sfeer in de zaal een beetje doet doodslaan. Daarnaast is de setlist ook toch nog niet voldoende aangepast op deze show. De meer techno tracks uit zijn set als Back Home en You doen het goed, maar na een stevige set van Gui Boratto zijn platen als Snow and Taxis en met name afsluiter Quitters Raga niet geschikt voor deze avond. Complimenten voor het lef om Gold Panda hier te programmeren, maar dit is typisch een voorbeeld van een verkeerde tijd en verkeerd moment. Hier had bijvoorbeeld Blondes - die eerder de middag voor 50 mensen speelden – misschien beter gepast.
Nadat Mosca de zaal inmiddels vol heeft gedraaid, krijgt Jackmaster al bij zijn tweede plaat de handen in de lucht. Twee van de populairste clubtracks van het afgelopen jaar, Solomun’s mix van Noir & Haze - Around en Todd Terje’s Inspector Norse mixt hij soepeltjes in elkaar over. Niet de meest originele keuze, maar wel uiterst effectief. Net als tijdens Koninginnenacht, toen Jackmaster ook op deze locatie draaide, gaat hij niet vanaf het eerste moment los, maar wisselt hij zijn house af met techno, electro en wat disco. Een vroeg hoogtepunt is Julio Bashmore’s nieuwe dansvloerkraker ‘Au Seve’, maar ook die kan niet voorkomen dat rond half drie MC Theater lichtjes leger begint te lopen, vermoedelijk wegens het beginnen van James Holden in de Gashouder. Terwijl op datzelfde moment ook nog dubstepgrondlegger Mala en Ninja Tune veteraan Mr. Scruff in andere zalen draaien. Op naar volgend jaar, met hopelijk weer zo’n ijzersterke programmering.
Lees op 3voor12 tevens het verslag van de tweede route op de Pitch zaterdag met o.a. Gui Boratto en Mr. Scruff en de routes van vrijdag: deel 1 met The Weeknd en deel 2 met Azari & III.