Er staan opvallend weinig kleuren op de hoes van Fragrant World. De zwartwitfiguur geeft een dansende vrouw weer, maar dusdanig geabstraheerd dat ieder menselijk aspect uitgeveegd is. Drie jaar na de doorbraak maakt de band een aantal scherpe keuzes, zonder echt van koers te veranderen. Na het intrigerende debuut zette de band een spannende stap richting uitgesproken producties en popstructuren, om daarmee een unieke plek te vergaren in de drukke Brooklyn-scene. De hits van de plaat, Ambling Alp, One en Rome, lonkten naar de radio, maar waren daar eigenlijk net te vreemd voor. Nu lijkt die ambitie weer wat losgelaten, en mag het allemaal weer wat abstracter.

Neem Henrietta, de leadsingle. Die start met een vervormde maar pakkende baslijn en galmende, elektronisch klinkende drums. En iets dat klinkt als een accordeon, maar dan uit een synthesizer en achterstevoren. Een vreemd maar bepaald geen onbegrijpelijk liedje, maar een refrein blijft uit. Dan, na twee minuten, gebeurt er iets opmerkelijks: het tempo halveert, de synthesizers zoemen en soundscapes galmen, en frontman Chris Keating komt alsnog tot een soort refrein, de herhaalde zin ‘Oh Henrietta, we can live on forever’. Death is not the end. Het klinkt als een ultiem-romantische song over eeuwige liefde, maar de achtergrond is heel anders. De Henrietta in het liedje is gebaseerd op ene Henrietta Lacks, een vrouw wiens zeldzame vorm van kanker na haar dood in 1951 leidde tot grote doorbraken in de medische wereld. Haar tumoren vormden de basis van het poliovaccin. Het is een conceptuele manier van schrijven, die zonder achtergrondinformatie moeilijk te kraken is, maar de plaat wel een extra lading geeft.

Maar uiteindelijk geeft toch het geluid de doorslag. De tribal drums in Devil And The Deed bijvoorbeeld, gecounterd door een scherpe synthesizer die er als het ware tussendoor gevouwen ligt. Dit liedje heeft wel degelijk een refrein, net als Reagan’s Skeleton, het beste liedje van de plaat. Het knipoogt naar de inmiddels overleden republikeinse ex-president van de VS, wiens skelet bij neo-conversatieven anno nu weer uit de kast komt. No Bones refereert aan de futuristische r&b producties van Timbaland, in Longevity klinken zwaar vervormde strijkers en een stroperig, diep basgeluid, Blue Paper combineert opzwepende elektronische drums met een koor-achtige samenzang. Folk Hero Shtick bevat flarden psychedelische folk, inclusief rare fluiten. Meer nog dan op Odd Blood lijkt Yeasayer zich vrij te voelen in zijn eigen geluid. Het liedje blijft intact, maar om alles te bevatten wat er omheen gebeurt, moet je alle zintuigen open zetten.

Fragrant World van Yeasayer verschijnt bij Mute/PIAS. 17 september speelt de band in Paradiso, Amsterdam.