Productiviteit is nooit een probleem geweest voor Jack White, die ook als acteur en vooral als producer bijzonder actief is. Toch is dit zijn eerste release sinds Sea Of Cowards uit 2010 met The Dead Weather. De laatste White Stripes langspeler (Icky Thump) dateert zelfs alweer van 2007. White was nogal druk met het uitbouwen van zijn eigen Third Man Records, dat met zijn eigen bands, maar ook Smoke Fairies, 'queen of rockabilly' Wanda Jackson, garagerocker Dan Sartain, en ex-vrouw Karen Elson toch een behoorlijke catalogus bijeen heeft gesprokkeld sinds 2001.

Stellen dat de verwachtingen voor White's eerste solo-plaat hooggespannen waren, is al een fors understatement. De man wordt als een rockgod aanbeden en zijn Third Man Records tekende op SXSW vorige maand voor één van de heetste showcases in één van de grootste venues van Austin. Het werd een strak geregisseerd spektakel. Op Blunderbuss houdt hij ook de touwtjes in eigen handen. Het album is geheel zelf geschreven, opgenomen, geproduceerd en uitgebracht. Hulp krijgt hij alleen van soulzangeres Ruby Amanfu in Love Interruption en van zijn band, een kleine schare vertrouwelingen met een grote rol voor pianiste Brooke Waggoner.

Is er nog ruimte voor die lo-fi garage-sound van The White Stripes? Zeker wel, openingssong Missing Pieces hint naar Dead Leaves On The Dirty Ground, tweede  nummer en single Sixteen Saltines kan zich meten met het felste en gemeenste van het Jack & Meg White combo, en ook Freedom At 21 en de melodie in afsluiter Take Me With You When You Go past in het rood-witte oeuvre. Het is alleen een pianoloopje en geen gitaarriedel en dat is misschien wel het opvallendste aan Blunderbuss: op meerdere nummers laat White zich niet als hedendaags gitaaricoon gelden en ontbreekt de rockfeel (elektrische gitaar) zelfs ten faveure van een meer rootsy, klassieke en -jawel- urban invulling.

Ook vocaal kijkt de Amerikaan breder op dit album. Zo duelleeert White als geplaagde countryzanger met soulzangeres Ruby Amanfu in de akoestische track Love Interruption, rapt hij bijna in de met een heerlijke klassieke piano opgesierde rockopera Weep Themselves To Sleep en heeft hij een Axl Rose stem in het eveneens door piano gedomineerde Hypocritical Kiss. Tel daarbij op een potje catchy garagerock 'n soul met dameskoor in I'm Shakin' (cover uit 1959 van soulzanger Little Willie John, geschreven door Rudy Toombs), de sixties rock 'n roll van Trash Tongue Talker (een Jerry Lee Lewis meets John Lennon-versie van Long Tall Sally) en de opwindende single Sixteen Saltines en je hebt een bovenmodaal album. Ook al is het niet louter goud wat er blinkt; zo is Hip (Eponymous) Poor Boy een aardig kinderliedje, maar niet meer. 

De blues- en soul-invloeden zijn ook op dit album zelden ver weg. Jack vuurt zijn hagelschoten dan wel met een oude musket (Blunderbuss), de impact in het hier en nu mag er zijn.

Jack White's album Blunderbuss is uit op XL/V2 en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. White tourt vanaf eind juni in Europa. Zo staat hij maandag 25 juni in de HMH in het kader van 3voor12 presenteert... Jack White! en 29 juni op het Belgische Rock Werchter.