Pal voor de ingang van The Stage staat pontificaal een grote gele bus geparkeerd. Dat is de SRV-bus van Jack White's label Third Man Records, waar hij de laatste drie jaar veel energie in steekt. Hij kwam er achter dat er met merchandise best wat te verdienen valt. Dus T-shirts, stickers, speldjes en kralen, alles met het felgele logo van zijn label. En vinylsingletjes natuurlijk: onbeperkte collector's items, die hij steeds bijdrukt, als ware het een geldmachine.

Binnen zijn er twee podia: een kleine in de tuin, en een grote binnen. Merkwaardig genoeg staan de voorprogramma's tegenover elkaar geprogrammeerd. Maar aan de andere kant mis je er weinig aan. Het is net of zijn minder getalenteerde familieleden op het podium staan. Keuze uit zijn matige countryzus Lanie Lane tegenover warrige samplezwerver Reggie Watts. Daarna zijn saaie countryoom John Reilly tegenover zijn nichtjes, The Black Belles. Hun heksenlook met hun zwarte lokken en oversized hoeden ziet er beter uit dan hun rockliedjes zijn. Een euvel dat bij alle acts van het Third Man label parten speelt: meer image dan inhoud.

Op het hoofdpodium is het dan de beurt aan zijn ex, Karen Elson. Haar debuutalbum The Ghost Who Walks flopte jammerlijk en het is wel duidelijk waarom: simpelweg niet bijzonder genoeg. Buiten spelen voor een man of tien nog zijn drie zwagers, Pujol. In het postpunk genre zeker niet slecht, but who cares? Iedereen die binnen is weten te komen, wacht in de grote zaal op het optreden van Jack White zelf. Ook aan de uitdossing van de roadies is gedacht, zij zien er uit als The Blues Brothers.

In het retrocircus van Jack White bestaan er nog geen social media. Binnen is geen wifi voor de vele buitenlandse bezoekers, en fotograferen is ten stengste verboden op straffe van verwijdering. Een legertje publieksbewakers bewapend met zaklantaars pikken iedereen eruit die met zijn iPhone loopt te zwaaien. Alleen door huisfotograaf Jo McCaughey gemaakte foto's mogen het pand verlaten. De controlfreak.

Maar de huisregels en het lange wachten zijn vergeven, wanneer Jack dan eindelijk zelf het podium betreedt. Charisma, dat heeft hij in overvloede, en wat een performer. Dead Leaves On The Dirty Ground uit de White Stripes-backcatalogus zet de toon. Maar wat is dat? Alle zes bandleden zijn vrouwen! Een opmerkelijke zet. Een is al bekend, soulzangeres Ruby Amanfu uit de streettrack Love interruption van het nieuwe album Blunderbuss. Verder zelfs een violiste. De meer ingetogen nummers van het nieuwe album volgen, terwijl Jack met zijn hele band flirt. Maar het is alleen een folky versie van het White Stripes nummer Hotel Yorba, dat beklijft. Na ruim een half uur is het opeens pauze. Alsof de baromzet in de bioscoop moet worden aangejaagd.

Na de pauze lijkt het wel of er wat in de thee is gestopt: R-O-C-K. En opeens zijn zijn begeleiders allemaal mannen, inclusief een fantastische zwarte drummer, waarbij Meg White flets afsteekt. Jack White denkt in duidelijke concepten: eerst zwart/rood, nu man/vrouw. Hij plundert zijn hele backcatalogus, maakt niet uit in welke hoedanigheid hij de songs schreef: Two Against One uit het Danger Mouse project, I Cut Like A Buffalo van Dead Weather en de definitieve rockversie van Steady As She Goes van The Raconteurs. Was het voor de pauze een dikke zeven, erna een dikke negen. Wat een gitarist, wat een band, en ook nog de zeven beste nummers die White ooit schreef. Jammer van de paar nieuwe nummers, die het ene oor in gaan en het andere uit. Als de laatste feedback van Seven Nation Army uit de boxen ronkt, weten de gelukkigen dat ze getuige waren van een van de beste liveuurtjes van SXSW...

3voor12radio geeft binnenkort kaarten weg van 3VOOR12 Presenteert Jack White, 25 juni in de HMH.