Dylan, we hebben elkaar al een tijd niet meer gesproken, maar je bent ook nooit meer thuis.
"De weekenden zeker niet, soms langer. Ik kom net terug van een tour van drie weken, eerst naar Zuid Amerika, toen een dag terug in Amsterdam en door naar Azië. Op de terugweg langs Ibiza. Het was een bizarre jetlag. Ik zat in Taiwan, werd om zes uur wakker en zag de zon opkomen. Een paar minuten later realiseerde ik me dat hij juist onder ging. Toen was ik echt even confused. Ik probeer tussendoor nog regelmatig Europese gigs te doen."

Bevalt het je, het gereis en gedoe?
"Mijn filosofie is: ik krijg betaald voor het reizen, het dj'en doe ik gratis. Voor het geld dat ik verdien moeten sommige mensen heel lang werken. Dus als ik er even geen zin in heb, denk ik daar maar aan en is mijn humeur snel opgefleurd. Maar negen van de tien keer vind ik het echt te gek, zeker deze laatste weken. Allemaal leuke mensen ontmoet, een enthousiast publiek. In de Amerika's en in Azië is alles nog nieuw. Het is daar nog 1990."

Twee jaar geleden stond je voor het eerst op Sensation, samen met Joris Voorn in de ArenA. Je liet toen door ons optekenen dat je het maar moest zien, je ging het proberen, kijken hoe het uitpakt. Voor de zekerheid zou je wat platen van Underworld en The Prodigy meenemen. Het is bepaald niet bij die ene keer Sensation gebleven.
"Klopt, ArenA 2010 was de kick-off, voor ons en voor heel ID&T. Daar wilde Duncan (Stutterheim, red.) een nieuwe sound introduceren, minder mainstream. Het werkte, want het sloeg aan bij mensen die er van houden, maar ook bij mensen die er eigenlijk nog niet klaar voor waren. We draaiden die avond na Swedish House Mafia, die al hun klappers hadden gepompt. Maar Joris en ik draaiden de meest commerciële plaat van de avond: Billie Jean van Michael Jackson, zo'n plaat die echt iedereen kent. En we draaiden Daft Punk's Alive in de Umek remix, met een toegankelijke big room sound. We hebben er dat jaar nog een stuk of acht gedaan. Het meeste was echt goed. Er zat er maar een tussen - ik zeg liever niet waar dat was - die echt drama was. In de breaks was het alsof de zaal leeg was, het was gewoon stil. Die mensen wilden gewoon mainstream hits, ook duidelijk en fair enough. Maar als dat de eerste was geweest, waren we afgehaakt."

Dus je komt in Taiwan, op een vliegveld waar je niets kan lezen. Je wordt naar de plek gebracht waar je moet zijn, staat op een enorm podium voor een zee van witte Chinezen die je niet in de ogen kunt kijken. Dat is totaal anders dan een clubavond in een zweterige Studio 80.
"Totaal anders. Ik ben al 25 jaar professioneel bezig. Ik heb het begin meegemaakt van wat men acid house noemde en hoe het zich ontwikkelde. Ik houd van de Detroit stijl, van de Chicago stijl en de New York stijl. Als ik op Sensation sta, draai ik vooral techno en techhouse, muziek die gemaakt is voor grote ruimtes. In Studio 80 beperk ik me tot house en deephouse, met een lager bpm. Daar draai ik ook veel langer, minimaal drie uur in plaats van anderhalf. Ik wil echt een verhaal vertellen. Als dat lukt, valt alles samen en is alles mooi. Als het niet lukt, is het gewoon saaie muziek."

Je draaide met Daniel Sanchez op Welcome To The Future (WTTF). Je draaide daar echt anders dan vier jaar geleden. Veel uitbundiger, minder diep. Hoe zie je dat?
"Dat is simpel uit te leggen. Het heeft te maken met de tijd, met de ontwikkeling van de muziek en van het festival. Vier jaar geleden draaide ik voor Luciano, die te laat kwam. Daardoor werd mijn set langer. Je had in die tijd een veel nadrukkelijker splitsing tussen underground en mainstream. Binnen mijn gebied had je techno - heel uitbundig - en minimal, wat in feite een soort gestripte house was. Als ik op dat moment uitbundiger had willen draaien had ik meer mainstream moeten gaan - dat is mijn smaak niet - of naar de techno moeten grijpen - en dat wilde ik niet omdat Luciano na me draaide. WTTF is als festival ook veranderd, er komen nu meer technotoeristen, mensen die van anderen horen dat je daar moet zijn. Het had niet anders gekund. Ik had dieper kunnen gaan, maar dat had niet gewerkt als afsluiter. Maar ik probeer het wel altijd. Op Sensation Brazilië heb ik bijvoorbeeld deephouse gedraaid, een Nice7 bijvoorbeeld. Maar het vergt veel dj skills en knowledge om dat te laten werken."

Je zou nooit vol voor de Chuckie sound gaan, maar je zoekt wel graag dat grote publiek op, kijken hoe je ermee kunt spelen.
"Zeker. Ik probeer zo ver te gaan dat ik mezelf nog net in de spiegel aan kan kijken. Ik schaam me als ik een plaat opzet die over de rand is."

Hoe beïnvloedt het je label?
"Ik heb meerdere labels. 100% Pure is een technolabel, waarop de laatste tijd ook veel techhouse uitkomt. En dan heb ik Remote Area en Area Remote. Op de eerste heb ik een een paar jaar geleden een nieuwe generatie Amsterdamse scene uitgebracht, op Area Remote buitenlanders. Remote Area ligt een beetje stil, omdat al die jongens inmiddels eigen platformpjes hebben. Dat is de kruideniersmentaliteit van de Nederlanders. Heel jammer, want als we wel samen waren gebleven, had het veel groter kunnen worden."

Je hebt gelijk, de belofte die toen om die groep hing is nooit echt waargemaakt. Jongens als Boris Werner, Kabale Und Liebe en Julien Chaptal zijn heel erg underground gebleven.
"Dat heeft echt te maken met die saamhorigheid, denk ik. Een maand geleden stond ik in de Pacha in Ibiza met Solomun en zijn hele Diynamic crew. Iedereen was er. H.O.S.H., Stimming, Adriano die al hun boekingen doet. Ik ken die jongens al heel lang omdat ik door de jaren heen vaak in hun club draaide in Hamburg, toen Solomun nog helemaal niet bekend was. Ze zijn al die tijd bij elkaar gebleven, en dat heeft ze sterker gemaakt. Nu zijn ze het meest populaire geluid van de underground aan het worden, er is echt een groot publiek voor."

Vind je het jammer dat jullie dat niet gelukt is?
"Ik vind het jammer, maar niet erg. Ik heb er wel even mee gezeten, maar ben vervolgens verder gegaan. Boris Werner zei destijds al tegen me dat hij zich niet wilde binden, maar ik geloof toch dat je samen beter had kunnen worden."

Jij en Shinedoe zijn wel trouw aan elkaar gebleven.
"Shinedoe stamt uit de tijd dat ik nog veel meer underground was. Die andere jongens leerde ik kennen toen ik populairder was, nadat ik er een paar jaar uit was geweest. Ze benaderden mij. Bart Skils stelde me voor aan David Labeij, die me een cd'tje gaf. Ik heb toen Boris wat spulletjes voorgeschoten voor zijn studio, en toen ging hij goede muziek maken. Maar op een gegeven moment zijn we uit elkaar gegroeid. Nu kom ik die jongens nergens meer tegen."

Daniel Sanchez zat nooit zo in die groep. Hij had altijd al zijn eigen label en zijn eigen feestjes. Met hem trek je nu meer op. Komt dat door Sensation?
"Hij heeft Sensations gedaan met zijn broer Junior Sanchez, maar daarvoor heeft hij me inderdaad wel eens gebeld. Nu zie ik hem af en toe, ook buiten de muziek om. Hij heeft een straatstijl, is een beetje een cowboy. Het is een echte technische nerd, maar hij is ook een stoere gast, die niet bang is om op zijn bek te gaan. Er zijn maar weinig mensen die dat hebben, dat Amsterdamse. Alleen de directie van ID&T en Rocco Veenboer van Awakenings. Ons back to back ding is ontstaan op Mysteryland Chili. Het was net als hier een overdag festival, maar dan zonder regen en veel te heet. Om twaalf uur was het afgelopen, en we zouden ergens een after doen. Duncan zei: doe maar gewoon op het mainstage, de security vindt het allemaal best. Dat zou in Nederland nooit kunnen, maar zoals ik al zei: daar is het 1990. En dus hebben Daniel en ik daar voor 8.000 man van 00:00 tot 10:00 staan draaien, totaal spontaan. De hele ID&T crew was daar. Duncan was zo uitgelaten dat hij in de masten klom. Het was echt een legendarisch feest."

Ik heb Daniel laatst een beetje boos gemaakt toen ik in mijn WTTF recensie kort verwees naar een veelbesproken en hilarisch over de top promotiefilmpje over hem dat een tijdje op internet cirkuleerde. En over het gerucht dat hij Facebook likes zou hebben gekocht. Merk jij dat je uit moet kijken?
"Er zijn twee werelden. In de ene maakt het geen moer uit wat je doet, je draait er niet omheen dat het voor het geld doet. Het Paris Hilton effect noem ik dat. Je doet een mayonaise reclame en vangt 2,5 ton, prima toch? Maar als je dat in het Jeff Mills wereldje doet, ben je ineens fout. Daar doe het niet voor het geld, maar voor de liefde en de muziek. Maar het beeld wordt altijd bepaald door mensen die de scene niet maken. Er is een soort hiërarchie. Als een leider als Jeff Mills of Richie Hawtin zoiets zegt, mag het ineens wel. Er wordt met twee maten gemeten."

Raakt het jou als mensen zeggen: die Dylan Hermelijn is commercieel geworden, want hij staat op Sensation.
"Nee, dat raakt me niet, omdat ik - met alle respect - de boodschapper van zo'n bericht niet serieus kan nemen. Die heeft geen idee was mainstream is en wat niet. Het woord commercieel gebruik ik sowieso liever niet. Iedereen hier verdient geld. Wie zegt dat het niet zo is, lult slap uit zijn nek. Als het ineens in alle recensies over je werk zou opduiken, zou het me wel raken. Alleen in Duitsland heb ik er last van gehad. Na Sensation Dusseldorf ben ik een jaar niet geboekt in de Panoramabar in Berlijn. Waarom niet? Omdat ik op Sensation had gestaan, werd echt zo gezegd. Maar de rest heb ik er alleen maar voordeel van. Ik ga binnenkort terug naar Azië voor een nieuwe tour."

Maar eerst een week na ADE de eerste Sensation in New York. Is dat een spannende?
"Ja, voor mij, maar zeker ook voor ID&T. Duncan heeft een jaar in Amerika gewoond om zaken te regelen. Ik denk dat het niet bij deze ene blijft. De zaal is niet eens zo gigantisch, maar alles wordt uitvergroot als je op Sensation staat. Het is een stap, want op Sensation New York staan nauwelijks top 15 dj's, alleen Fedde Le Grand. Geen Afrojack, geen Swedish House Mafia, geen Hardwell. Het wordt echt weer een ArenA 2010 momentje. Misschien denken clubeigenaren na afloop wel: ik ben klaar met die andere jongens, en deze zijn nog veel goedkoper ook, laat ik ze maar eens boeken. Het leukste is: ik zag op Facebook een klacht: 'what happened to Steve Angello? Who the fuck is 2000 and One? I don't want the new generation!' Ik ben ineens de new fucking generation!"

De 100% Pure label night met Madskillz, Kaiserdisco en de opvallende nieuwe signing Gabriel Ananda en 2000 and OIne vindt op donderdag 18 oktober plaats in Sugarfactory.