Amusement Parks on Fire (APOF) was vorige maand (mei) in Amsterdam voor een optreden in Paradiso. In hun kleedkamer, vlak na de soundcheck, maken de bandleden zich klaar voor het concert. Dat wil zeggen, ze hangen wat rond op de bank en genieten van de minibar. In de hoek staat een laptop, waar de bandleden om de beurt plaats achter nemen om een greep te doen uit de aanwezige muziekcollectie. Na een paar minuten schalt dan The Final Countdown door de catacomben van Paradiso. Aanvankelijk wordt deze keuze van bassist Jez Cox weggelachen, maar een paar seconden later merkt gitarist Daniel op: "Eigenlijk is dit een steengoed nummer. Misschien moeten we dit maar eens coveren." Frontman Michael Feerick (20) houdt er wijselijk zijn mond over, maar duidelijk is dat de jonge band uit Nottingham openstaat voor ideeën uit alle hoeken. Wie naar het nieuwste album Out of the Angeles luistert, hoort achter elkaar bijvoorbeeld Smashing Pumpkins, Sigur Ros en My Bloody Valentine. APOF klinkt zelfs zozeer als de laatstgenoemde band dat de beschuldigingen van plagiaat niet van de lucht zijn. Begrijpelijk, maar onterecht, zegt Feerick: "Ik hoorde My Bloody Valentine voor het eerst in de studio, toen we een paar weken bezig waren met het eerste album. Daniel nam een plaat van ze mee en ik was verbaasd over hoezeer zijn visie (die van MBV-frontman Kevin Shields, RG) op die van mij lijkt. Ik realiseer me nu dat veel bands die mij hebben beinvloed, Smashing Pumpkins bijvoorbeeld, erg zijn geïnspireerd door hen. Nu ben ik een grote fan van MBV." De naam Amusement Parks on Fire is al lang in gebruik, vertelt Feerick: "Toen ik nog op school zat had ik een bandje. Amusement Parks on Fire begon als zijproject bij die band, toen ik 15 was. Vandaar is het verder gegroeid. Voor een lange tijd was het alleen ik en een of twee schoolvrienden. Na school ben ik naar 'college' gegaan, dat ik trouwens niet heb afgemaakt. Inmiddels is het ook meer dan de vier mensen die vanavond op het podium staan, het is echt een collectief." De zanger weet niet goed wat hij leuker vindt: muziek maken met een band om zich heen, of alleen. "Ik hou ervan om in mijn eentje muziek te maken, maar het is leuker en socialer om met vrienden te spelen. We kunnen de songs ook grootser maken op die manier. Soms weet je precies wat je wil en moet de rest ervan af blijven, maar meestal is het leuker om te zien wat andere mensen kunnen toevoegen. Dus er zijn voor- en nadelen." Voor het nieuwe album heeft de band een paar weken vertoefd in IJsland, waar ze in de Sigur Rós-studio het album hebben afgemaakt. Er gaat iets tinkelen in zijn ogen als Feerick dit verhaal vertelt. "We hebben gebeld en waren al heel erg blij dat we daar gewoon terecht konden. Sigur Rós heeft ons allerlei spullen geleend, fantastische apparaten en instrumenten die je herkent van hun platen. Het belangrijkste is dat de studio waar we onze muziek hebben gemixt zo speciaal is. Het heeft een unieke sound, analoog en heel echt. We hebben ons verbaasd over hun set-up, maar die moet ook geheim blijven. Dus van mij zul je niets horen." De 'werkvakantie' heeft de band goed gedaan, vertelt Feerick: "Het was fijn om even geïsoleerd te zijn van de hele industrie en de pers. Maar we hebben wel rondgekeken in de IJslandse muziekscene, zo hebben we in Reykjavik de band ontmoet die daar op dat moment op nummer 1 stond. Iedereen kent elkaar daar ook via Sigur Rós en hun studio." APOF is geen band die je veel op MTV ziet of op de radio hoort. Dat ligt aan het feit dat Feerick niet graag singles maakt, maar liever gewoon nieuw werk uitgeeft in de vorm van een EP. "Je kunt best een paar singles van dit album halen, maar ik vind dat muziek geen product is. Een single met een video wordt gebracht als een product en zo willen wij dat niet aanpakken. Een album wordt al snel een verzameling singles, in plaats van een kunstwerk. Wij denken in ieder geval graag dat we in een ander domein werken met onze muziek," zegt Feerick. Wordt de platenmaatschappij niet helemaal gek van die houding? "Nee hoor, als ze ons zagen als de volgende Arctic Monkeys hadden ze ons wel meer geld gegeven," lacht de frontman. "Zo'n band worden wij natuurlijk nooit. Ze laten ons gelukkig doen wat we willen en we hebben het voor een groot deel zelf in de hand." Deze jongen van 20 heeft het dus goed bekeken. Juist door zijn jonge leeftijd verbazen veel mensen zich erover dat APOF terug lijkt te grijpen op het 'shoegaze'-geluid van begin jaren '90. "Ik voel me niet jong, ik doe dit al lang genoeg. Ik voel me geen beginner. Veel mensen nemen aan dat dit muziek is voor een ouder publiek en niet voor mensen van mijn leeftijd. Dat begrijp ik ook wel, want ik was vijf jaar toen die muziek populair was. Dat had dus in eerste instantie geen effect op ons." Volgens Feerick is APOF geen shoegaze-band, maar erg kwaad kan hij er niet om worden als de pers het zo noemt. "Ik merk dat veel mensen die ons shoegaze noemen juist fans zijn van het genre. Dan is het wel weer een compliment om met die bands vergeleken te worden, omdat het voor die mensen een speciaal geluid is. Jongere mensen horen weer vaker Foo Fighters en de Pumpkins terug in onze muziek. Die hebben beter door waar onze inspiratie vandaan komt."