De Belgische nachtclub Boccaccio wordt nog één keer geëerd De Belgische nachtclub Boccaccio wordt nog één keer geëerd

Afgelopen zaterdag werd medeoprichter en creatief directeur van de RoXY, Eddy de Clercq, geridderd in de Orde van Oranje-Nassau, en dat zegt wel wat over onze waardering voor de oerknal van de Nederhouse. Maar wist je dat de RoXY een spirituele voorvader in België heeft? Eddy De Clercq kwam al sinds 1984, drie jaar voordat de RoXY werd opgericht, bij de iconische megadiscotheek Boccaccio. En het was daar, in die club in Destelbergen nabij Gent, dat de oervader van de Nederlandse dansvloercultuur werd aangestoken met het housevirus.

De eerste keer dat-ie er kwam was verbluffend, vertelt De Clercq. ‘Het was het een bijzonder industrieel-technisch hoogstandje: veel lasers, een waanzinnig geluidssysteem, marmeren kubussen, spiegels…’, herinnert De Clercq zich. ‘Dat maakte de club natuurlijk tot een gigantische futuristische ervaring. Daarom ging ik er ook al zo vroeg naartoe.’

Het was dan ook híér dat de jonge De Clercq besloot zich hard te maken voor de housemuziek. ‘In Nederland, specifiek in de RoXY in Amsterdam, probeerden we die sfeer en muziek ook binnen te brengen. Dat ging moeizaam: het publiek kende die muziek niet en radio’s draaiden het niet,’ legt De Clercq uit. ‘Zelfs de andere dj's in de RoXY geloofden er niet in. Uiteindelijk heb ik een busreis georganiseerd: met vaste gasten, personeel en dj's, en gingen we naar Boccaccio om te laten zien hoe succesvol house muziek wel kon zijn. Daarna begon het hier langzaam te lopen.’

Nu wordt de Boccaccio geëerd met de compilatie Boccaccio Life 1987-1993, waar je precies hoort hoe de house-oerknal daar klonk. Genoeg reden dus, om eens dieper te duiken in de legacy van de Boccaccio. 

Eigenaar Robert De Maesschalk startte de grote club in 1987 in Destelbergen, nabij Gent. Met zijn zonen Dirk en Danny bouwde hij de club uit tot een danstempel die zich kon meten met de wereldtop. Het bleek een legendarische locatie te worden waar clubbers uit heel België elk weekend hun pelgrimstocht naartoe maakten. ‘Het was een eigen wereld; mensen kwamen van Duitsland, van Luxemburg, Frankrijk en ook veel uit Nederland. Als je de club in kwam, werd je erin gezogen en kon iedereen zijn wie ze wilden zijn,’ vertelt Vandenberghe. Het was nogal een unieke plek voor België in die tijd: immer vooruitstrevend in haar geluidssysteem en de eerste megadiscotheek die over een multicolor laser systeem beschikte.

Alles schreeuwde extravaganza; het uitgedoste publiek, de obers in gouden uniformen die glazen drankjes serveerden op de dansvloer, en de ruimte zelf: een soort Las Vegas-achtige nachtclub vol marmer, fel flikkerende neonlichten en zelfs watervallen die al dat geschitter de dansvloer op reflecteerden. De DJ stond samen met de lichtman in de 10 (!) meter brede booth, zodat ze iedere climax op de dansvloer samen in scène konden zetten.

‘Het grote verschil met nu: er was één dj die de hele avond vulde. Dat was ik vaak,’ zegt Olivier Pieters trots. Hij was resident-dj van de club en één van de samenstellers van de compilatie. ‘Je kon allerlei dingen proberen, verschillen in tempowisseling… Je was echt een soort influencer voor de elektronische muziek. Zeker toen, in het begin van de jaren negentig, was de house en techno helemaal nieuw. Er waren allerlei probeersels, en de muziek ging nog heel erg over melodie in plaats van ritme. De andere kant van het verhaal: de keuze was beperkter, dus… je hoorde de hits wel een paar keer per avond!’ Housetracks als ‘I Won’t Hurt You (I Swear)’ van QX-1 of het iconische ‘Feel the Mood (N.Y. Groove Mix)’ van E-Dancer, die ook op de compilatie terug te horen zijn, bereikten daar voor het eerst het grote Belgische publiek.

Zo kwam het dat er een echte gemeenschap van liefhebbers werd gevormd, die vooral op de zondag iedere week opnieuw samenkwamen. ‘Dat was een fenomeen op zich’, vertelt Pieters. ‘De gay scene, de kappers, de modewereld, zelfs de eigenaren… We waren op zondag één familie; zowel qua muziek, als qua dresscode. Je wist ook vanaf het moment dat je naar huis ging, je alweer begon af te tellen voor de volgende zondag – je had natuurlijk geen internet om die muziek af te spelen, radio’s deden dat ook niet. Zonder dat je het afsprak zag je iedere zondag dezelfde mensen.’

Alles kon, mensen drukten zich vrij uit. Er waren nog amper regels en geen telefoons. Niemand was bang om voor gek te staan: het was hét Belgische epicentrum van de counter-culture. Stefaan Vandenberghe, andere helft van het compiler-duo, was regular bij de club en heeft dus nogal wat beleefd in die tijd. ‘De muziek kon zo luid als we wilden, er waren geen begrenzingen. Iedereen kleedde zich ongegeneerd mooi aan,’ vertelt hij. Dat zorgde voor de gekste mode rages. ‘Het begon veel met neon, fluorescerende sportkleding, coltruien en dergelijke,’ vertelt De Clercq. ‘Later werd het meer gestileerd: zwart-wit looks, sieraden… Ja, dat werd extreem. Mensen stalen bijvoorbeeld sterren van Mercedessen om die als ketting te dragen. Ze hakten soms zelfs fotolijstjes van grafstenen af om als hanger te dragen.’

Na de sluiting in 1993 leefde Boccaccio verder onder namen als The Temple, Riva en Bocca, maar zo iconisch en vooruitstrevend als toen tijdens haar hoogtijdagen is de club helaas nooit meer geworden. ‘Daarom hebben we de compilatie gemaakt,’ knikt Vandenberghe. ‘Er is niets dat die herinneringen kan terugbrengen zoals muziek dat kan. Ook voor mensen die de club niet hebben kunnen meemaken, kan het diezelfde emoties aanwakkeren, hopen we.’

De compilatie, een mix van genres als new beat, acid, house en techno, is momenteel beschikbaar. Fysieke kopieën zijn te bestelllen als 4CD-set en een uniek genummerde vinylbox met hoogwaardige afwerking, bestaande uit 10 platen in individueel bedrukte hoezen, een boekje over de geschiedenis van de club en exclusieve stickers.