Twee weken terug overleed Rapier gitarist Wayne Nicholls. Hij verongelukte, met zijn vrouw Jackie achterop, met zijn motor: beiden op slag dood. Zo hoort dat te gaan met sixties-muzikanten: live fast, die young. Alleen was Nicholls niet meer zo jong. Evengoed staan er vier Britse Rapiers -met vervanging voor Nicholls- op het podium van de Rotterdamse Waterfront. En dat terwijl Nicholls nog begraven moet worden. “The next song is dedicated to our wonderful partner Mister Wayne Nicholls!” Dan wordt Bee-Bop-A-Lula ingezet. Voordat The Rapiers spelen krijgt de gezellig gevulde Waterfront optredens van Hollands glorie Fury 161 en The Unchayned voorgeschoteld. Voor de tweede editie van het driedaagse Primitive! zijn daags voor het festival overal ter wereld heel wat weekeindtassen gepakt. De bands komen uit Amerika, Engeland, Noorwegen, Duitsland en Zweden. Het publiek komt uit minstens evenzoveel landen. De avond heeft veel weg van een reünie. Bezoekers omhelzen elkaar, tonen tatoeages, maken een praatje en als het even wil, ook een dansje. Wie een T-shirtje en een spijkerbroek draagt valt uit de toon. Waterfront is een weekeind lang omgebouwd tot garage vol hipkikkers, kuiven, pakken. Aan de muur naast de bar een grote jeugdfoto van de onlangs overleden Outsider Wally Tax. Ervoor brandt een kaarsje. Waar het jeugdige The Unchayned nog enigszins vuige garagerock speelt, tapt het licht bejaarde The Rapiers uit een ‘cleaner’ vaatje. De gitaren klinken zoals ze veertig jaar geleden ook moeten hebben geklonken en ook de meerstemmige zang doet oude tijden herleven. De lead-gitarist, met gitzwart haar en Buddy Holly-bril, maakt Shadows-pasjes en speelt vlijmscherp, onmiskenbaar sixties-gitaar. Vol humor en ogenschijnlijk gemak spelen de mannen weer een pure sixties deun die al jaren mee lijkt te gaan. “That was our last single in France. It made it well into the top 10.000.” De oude bokken op het podium genieten. Ze knipogen naar de jonge meiden voor hun neus en dragen liedjes aan ze op. Maar ook aan de jongens in de mooie pakken. “Beautiful girls and guys in sharp suits: that’s how it’s supposed to be.” Cheerleaders met ruisende pompons op het podium maken het plaatje af. Alsof je even in een tijdmachine zit. Tussen de bands door is het teen mooi moment om even een rondje te lopen. De overdekte doorgang naar het café van Waterfront is omgetoverd tot platenwinkel. Bezoekers verdrinken zich voor de bakken zwart vinyl om de verloren gewaande parels uit een ver verleden opnieuw te ontdekken. Op de platen zitten stickertjes die er niet om liegen: 50 euro voor een eerste persing zus, 30 euro voor een Japanse persing zo. In het café gaat het er wat de muziek betreft een stuk wilder aan toe dan in de zaal. Scheurende gitaren schallen uit de installatie. Het lijkt wel alsof er een stofwolk aan de pick-up naald is blijven hangen. Zo hoort dat. Een meisje in een zomerjurkje draait de plaatjes. Maar echt los gaat het niet op de dansvloer. Mensen zitten met een biertje aan tafel of kiezen er zelfs voor buiten uit te waaien aan de Maas. Dan maar weer naar de zaal. Daar hebben inmiddels de bemaskerde Phantom Surfers het podium beklommen. Zij zijn momenteel het puikje van de instrumentale surfmuziek. In fraaie paarse velourspakken storten ze in een uur tijd de Amerikaanse Westkust over Waterfront uit. Primitive! biedt aan garageliefhebbers uit heel Europa een mooie plek om elkaar te ontmoeten en over muziek te praten. Het is de ideale tijdmachine voor wie 2005 even zat is. Mannen houden er nog de deur open voor de dames. Het is sixties troef. Op de eerste avond valt het op dat de jeugd moeilijk de weg naar Waterfront heeft weten te vinden. Misschien dat de hoge toegangsprijs -24 euro voor één avond- daar mee te maken heeft. Aan de andere kant: een drumsolo van vijf minuten door de vijfenzestig-plus drummer van The Rapiers is onbetaalbaar.