Drillem zei het vorige week nog tegen 3VOOR12: je moet de journalisten iets geven om over te schrijven. Nou, dat moet je Coq Roq meegeven. Zij zijn het gezicht van de campagne rondom een nieuw soort kipfriet van snackketen Burger King. Met een geluid dat rockt als Black Flag, Motley Crue of Peter Pan Speedrock bezingen ze de chicken fries alsof het de beste drug ooit is. Sell out van de eeuw? Niet eens, want de band verkocht haar ziel niet, de band is bedacht, bij elkaar geschraapt en op de aarde gezet door het reclamebureau van Burger King, Crispin Porter & Bogusky. Niet alleen de muziek is geloofwaardig, alles is tot in detail verzorgd. Zelfs de bio op de heel goede bandsite vertelt een acceptabel verhaal. Na jarenlang zwoegen en steeds maar weer horen dat het nooit was zou worden keerde muzikant Fowl Mouth terug naar Seattle om zijn muzikale carriere aan de wilgen te hangen. Maar toen zag hij de als kip verklede man op www.subservientchicken.com die hij via een chatkanaal kon commanderen. Een gloeilamp plopte uit het niets boven zijn hoofd: de conceptband Coq Roq was geboren. En een paar maanden later opgepikt door een hotshot van Burger King die er wel iets in zag en een deal met de band sloot. Het is moeilijk te bepalen wat waar is, wat verzonnen. Zo stonden er bij de lancering van de bandsite www.coqroq.com een paar foto’s op van (fictieve) fans met daaronder zinnetjes als “Groupies love the Coq.” Meteen sloegen de fatsoensalarmen in de VS aan. Een dag later waren de bewuste foto’s verdwenen, maar wist iedereen wat Coq Roq was. En veranderde een Amerikaanse zomerkomkommer in de meest besproken kip van 2005. Het doel is duidelijk: Burger King moet ruig, sexy en gedurfd zijn. En veel kipfrietjes verkopen. Sex, drugs en rock ‘n’ roll gekaapt om de multinational nog vetter te mesten. Niet meer headbangen met bier in je hand, nee, bob your head, met chicken fries in je bek! Hans Brouwer, directeur van Massive Music, het bureau dat in en buiten Nederland muziek op bestelling levert voor reclamedoeleinden, heeft er maar een woord voor: “geniaal!” Hij kan zich kwaad maken over de verontwaardiging over dit soort acties bij muziekliefhebbers. “Ik denk juist dat het goed is voor de popmuziek. Je kunt wel lekker romantisch doen over die industrie, maar die bands die jij zo leuk vindt, die zijn de industrie en ze hebben geen nagel om hun kont te krabben. Waarom zouden ze niet een cent bijverdienen? Gelukkig doen ze dat tegenwoordig steeds meer. Tien jaar geleden zeiden veel bands nee als ik ze benaderde, bang hun credibilaty te verliezen. Nu wijst bijna niemand een deal af. En gelijk hebben ze. Waar moeten ze het anders vandaan halen, als maatschappijen niet meer investeren en cd’s niet meer verkopen?” Heel nieuw is het idee trouwens niet volgens Brouwer. “Supersub is in 1996 ook ontstaan uit een reclamecampagne. Een Oostenrijkse bank wilde een britpoptrack bij een campagne voor een jeugdbankpas. Die track zou ook op single komen. Via via kwam ik bij Jan-Bart Meyers, die weer twee andere muzikanten erbij haalde en een nummer opnam: Felix Maginn en Marc Driessen. Dat is daarna de band Supersub geworden.”