Album van de Week (31): Fontaines D.C.

Terwijl de muziekindustrie op instorten staat, zou de pandemie zomaar eens een van de meest geliefde bands van 2019 van de ondergang gered kunnen hebben. Het moet echt kantje-boord geweest zijn, als je als band zelfs in je bio benoemt dat je bijna ten onder ging aan de druk van het touren. Overal - van Eurosonic tot Motel Mozaique tot Lowlands - werden de heren bejubeld als een van de beste nieuwe gitaarbands. Rauw, repetitief, kwaad maar ook literair en intelligent. Maar die intensiteit elke dag weer waarmaken, dat vrat energie.

Een halfjaar onderweg in de grootste reset van het tourleven ooit, verschijnt het tweede album van de Dubliners, een plaat die zich de afgelopen maanden liedje voor liedje aankondigde. Ok, de timing is wat ongelukkig op de warmste dag van het jaar, maar deze snelle follow-up blijft heus wel even vers. Het album zelf neemt de tijd om op gang te komen. De eerste twee nummers hebben nog niet de enorme drive waarmee Fontaines vrienden maakte. Wel horen we Grian Chatten zoals we van hem gewend zijn zinnen spuwen als mantra’s. ‘I don’t belong, I don’t belong, I don’t belong to anyone. I don’t wanna belong to anyone’, klinkt het in de opener, meteen een soort beginselverklaring.

Er zijn meer van die mantra’s, die door de kracht van de herhaling een enorm stempel drukken. ‘Love is the main thing’, klinkt het. Cynisme? Oprecht optimisme? ‘I wish I could be back to spring’, klinkt het halverwege melancholisch. En een bijna een-op-een herhaling van het openingssalvo: ‘I was not born into this world to do another man’s bidding’. Het is een zoektocht naar connectie, maar ook een afwijzing voor de bestaande systemen die onze maatschappij biedt. ‘That’s a televised mind’, zingt Chatten in het eerste full force nummer op de plaat, een song over de oppervlakkigheid van media en commerciële cultuur. ‘We're all televised minds.’

Dat gevoel van wrijving ligt diep beklonken in de sound van de band. In de intensiteit van de muziek, maar ook in de kille manier waarop Chatten praat-zingt. Het is een klassieke postpunk methode, en niemand zal beweren dat Fontaines D.C. het wiel uitvindt. Maar Fontaines waakt ervoor niet in het verleden te hangen. Het standbeeld op de cover - een oude held, met zwaard en schild - sneuvelt niet in de beeldenstorm, maar in de noodzaak het leven van vandaag te omarmen. ‘Don’t get stuck in the past / Tell your mother that you love her / And go out of your way for others.’ Er is licht, al is het maar een klein beetje. ‘Life ain’t always empty.’