Album van de Week (45): Ela Minus

Dat was niet de bedoeling: een met de dansvloer doordrenkte single uitbrengen, juist wanneer het oorverdovend stil is in de clubs. Het was half april, en Ela Minus’ thuisbasis – de New Yorkse buurt Brooklyn – had net een drama doorstaan. De jengelende sirenes, de oplopende getallen, iedereen was in de ban van het virus. Hoe toepasselijk klonk ‘they told us it was hard’ opeens, zoals Minus over pruttelende elektronica heen fluisterde over blijven voor de dingen die het waard zijn. Er zat iets troostends in dat sluimerende technopopliedje, een kleine opsteker voor de binnenvetters die normaliter hun sores eraf zweten in de club.

Zo’n danser is Gabriela Jimeno alias Ela Minus namelijk ook. De Colombiaanse is ex-drummer van een punkband en ging naar een prestigieuze muziekschool, maar haar solo-sound heeft ze evengoed opgepikt in het nachtleven. Vanuit de club vatte ze haar voorliefde op voor hardware synthesizers, wat haar vergelijkingen oplevert met techno-chansonnière Marie Davidson. Alhoewel acts of rebellion ook neigt naar de wat dromerige techno-pop van Kelly Lee Owens, met een stel ijzersterke singles.

Eén van die singles is ‘megapunk’, een opzwepende track over sociaal verzet en volharding. Toen-ie uitkwam in de nasleep van de Black Lives Matter-protesten klonk het bovendien als een regelrechte protestsong, die als een puzzelstukje in het moment paste. Of dan de sensuele fluistertechno van ‘el cielo no es nadie’, een gloedvol liedje over wat Minus ‘little acts of rebellion’ noemt: verzet zit juist in het alledaagse. Die versie van protest loopt als een rode draad door het album. Militant is het niet echt. Je hoort het in de gloedvolle ambient vol warme synthpads, de manier waarop ze haar machines laat kirren op ‘let them have the internet’, en natuurlijk die zoete afsluiter met Helado Negro. Het is eerder hoopvol.

Grappig genoeg is acts of rebellion al in 2018 geschreven, geïnspireerd door de shitshow die we de Trump’s regeringstermijn mogen noemen. Tegelijkertijd had deze plaat niet urgenter kunnen klinken dan in protestjaar 2020. Liedjes kunnen soms een nogal onbedoelde betekenis aannemen, zoals het vreugdevolle ‘dominique’. ‘I haven't seen anyone in a couple of days / I am afraid I forgot how to talk / To anyone else that's not myself.' Ooit was hij opgedragen aan de nachtbrakers en de rauwdouwers. Zeven uur 's ochtends de club uit rollen, weet je het nog? Nu klinkt het eerder als het delirium waarin je terechtkomt als je maandenlang binnen hebt moet blijven, en vervolgens een vage kennis bij de Albert Heijn tegen het lijf loopt. Oeps. En zo maakte Ela Minus onbedoeld een tijdsdocument van 2020.