Album van de week (41): Working Men’s Club
Toch nog een onmisbare rave in 2020
In januari, toen 2020 nog een onbeschreven en beloftevol jaar was, stond Working Men’s Club op Eurosonic en dat was meteen opzienbarend. Terwijl zijn bandlid Mairead O’Connor verveeld en verlopen achter haar keyboard stond, alsof ze na een nacht raven op haar shitty job was beland, zocht frontman Sydney Minsky-Sargeant juist de confrontatie. Met een kwade blik in de ogen beukte hij op wat lui in het publiek in. Een opstootje was niet ver weg, het rauwe nachtleven van Manchester opeens heel dichtbij.
Er viel meer op, want Working Men’s Club was een andere band geworden en met die sound is de debuutplaat in elkaar gedraaid. Was het eerste muzikale wapenfeit van de arbeiders nog duidelijke postpunk, nu stond de electronica zo vol op de voorgrond dat het drumstel meteen in de afvalcontainer was gemikt. Samen met de rest van de band, want alleen Minsky-Sargeant bleef over van de originele bezetting. Door het gekloot op laptop en synths kwam Minsky-Sargeant muzikaal opeens heel dicht bij het roemruchte verleden van Manchester, de grootste stad in de buurt van zijn thuishaven Todmorden. Twintig minuten met de tram en de 19-jarige frontman staat in de Mancunian kelders waar de acid house te horen was, waar de betere raves plaatsvonden. En waar de muziek van het Working Men’s debuut zich thuis voelt.
Die plaat kan maar met één nummer openen: het zes-en-halve minuut durende anthem ‘Valleys’ dat elke rave een meter in de lucht tilt. Tegenover die euforie staat de frontman die het claustrofobische van zijn thuis oplepelt op zijn stoïcijnse voordrachttoon: ‘Trapped inside a town, inside my mind. Stuck with no ideas, I’m running out of time.’ Isolatie is een belangrijk thema op deze plaat, die daarom nog meer op 2020 zit dan de jonge Brit had kunnen voorzien. Minsky-Sargeant heeft een trip in elkaar gezet die evengoed langs Kraftwerk, New Order en Suicide voert, als dwars door de techno en de Manchester-underground, tot het album uitkomt bij de finale. Dat is de krankzinnige, 12-minuten durende ontdekkingstocht ‘Angel’, waarvoor uiteindelijk toch weer het drumstel uit die container omhoog is gevist. In een tijd dat het nachtleven stilligt wekt het rauwe Working Men’s Club de rave weer tot leven. Op dit debuut zijn de bezwete muren voelbaar.