Album van de Week (12): Rosalía

Eigenlijk is het maar raar, de plaat die Rosalía dropt als derde album. Was de Spaanse niet bezig met een meesterplan, en wel om de grootste Spaanstalige popster ter wereld te worden? Alle tekenen wezen erop. De grootse popshow met stadionambities, de muzikale ruk naar rechts. Was haar doorbraakalbum El Mal Querer nog een wonderlijk avantgardistische take op flamenco-pop, in de jaren erop katapulteerde ze zichzelf succesvol de mainstream in, met hits in de reggaetonhoek met J Balvin en Bad Bunny.

Luisteraars die bij die HITS zijn ingestapt zullen zich bij MOTOMAMI even achter de oren krabben. Hier geen ‘Con Altura’, geen ‘Yo x Ti, Tu x Mi’. Eigenlijk heeft MOTOMAMI maar één logische hit. ‘La Fama’, het fluwelen bachata-duet met The Weeknd, en da’s niet zo gek, want een samenwerking met de synthpopkoning is tegenwoordig een gegarandeerd streamingbom. Dat is ook meteen de enige, en het is opvallend dat Rosalía op dit album ver uit de buurt blijft van de mainstream reggaetonknallers waarmee ze haar supersterrenstatus bezegelde. Niet dat er geen reggaeton op MOTOMAMI staat. Singles ‘SAOKO’ en ‘Chicken Teriyaki’ zijn de meest no-nonsense bangers op de plaat, maar zelfs die hebben iets raars, zoals ‘SAOKO’ wordt doorgeprikt door een krasbordsynth en een ontregelende jazz-piano. En dan zijn er tracks als ‘Candy’ en ‘La Combi Versace’. Dromerige reggaetonbeats die eerder doen denken aan DJ Python dan de streamingbommetjes van J Balvin.

MOTOMAMI is geen Future Nostalgia, geen poging om door te stoten naar een nieuwe categorie van popsterrendom. Rosalía is een muzikale kameleon, iemand die even gemakkelijk met J Balvin als Arca samenwerkt, en die experimenteerzucht hangt ze hier in de etalage. Neem ‘CUUUUuuuuuute’, een deconstructed clubtrack die je zo in een playlist tussen Arca en Shygirl kunt proppen, ware het niet dat het nummer plotseling instort in een pianoballad. ‘Hentai’ is daar een omkering van: een popliedje met pianoakkoorden, dat plotseling wordt doorboord door een mitrailleurbeat. Zo etaleert ze haar veelzijdigheid. Er is reggaeton en avant-gardistische pop, flamenco, salsa, er zijn autotune ballads (zoals ‘G3 N15’ en ‘Como Un G’), en op de ijzingwekkende afsluiter ‘Sakura’ laat ze haar sopraan gelden.

Tel dat alles bij elkaar op en het had een zooitje kunnen zijn, in Rosalía’s handen voelt het als een gecalculeerde zet van een artiest die weigert om zich in een hokje te laten proppen. Niks pop met hoofdletter P, Rosalía wil de grenzen oprekken van wat pop is en kan zijn. Die visie toonde ze op haar doorbraakplaat, en op MOTOMAMI is die helderder dan ooit. Rosalía is misschien wel de spannendste popster van het moment.