STOOR is en blijft een nerds techno-orgasme

Er zijn genoeg feesten waarvan mensen zeggen: ‘Moet je écht eens meemaken.’ STOOR is daar zo eentje van. De acht-uur-durende volledig geïmproviseerde hardware jam heeft inmiddels een cult-status opgebouwd onder technoliefhebbers. Vijf audio-nerds zonder plan aan een tafel waar heel veel kabels op liggen klinkt misschien niet als het sickste feestje, maar we zeiden het al eerder: geloof ons nou maar, STOOR is sicker dan sick. 

Deze editie weer in een uitverkocht Paradiso, maar voor het eerst in april, én samen met collectief Circle of Live. Dat is niet je alledaagse label, maar een soort rondreizend klanklaboratorium waarbij artiesten en publiek samen in het diepe springen. Pink Noise host weer de Bovenzaal, waar Amsterdams collectief De Lichting aan één lange tafel als een malle staat te pluggen. Daar is het best gezellig - er staan vooral heel veel kenners te turen over de mooie apparatuur - maar de échte show bevindt zich in de dampende Grote zaal. Legende Jochem Paap, alias Speedy J, leidt de grote tafel met gear waar deze keer Berghain-residents Barker en JakoJako, Zweedse Sebastian Mullaert en Frank van Âme zijn aangeschoven. Vooral die laatste hebben heel veel lol, stampen tegelijk de voetjes mee op hun net verzonnen beats, geven elkaar high-fives. Dat mag ook wel: het is krankzinnig hoe Paradiso ontploft bij elke opbouw die de jammers aan elkaar weten te toveren. De grootste fans hangen (al vanaf 16:00!) boven op het balkon over de balustrade en proberen uit te vogelen wie nou precies wat doet en hoe dit óóit zo goed kan werken. 

De lichtbox (geregisseerd door spatial designer Karl Klomp) geeft elektronische visuals of de geconcentreerde gezichten van de artiesten weer - Jochem ziet eruit alsof hij dit iedere dag doet - en is écht een mooie toevoeging aan het geheel. Het publiek weet niet waar het kijken moet, maar dat maakt STOOR juist zo mooi. Soms vraag je je zelfs af of de artiesten zelf eigenlijk wel weten waar dit nu heen gaat, maar dan knalt er weer een 303 in waar heel Paradiso van achteruit deinst en vliegen de handen in het haar zo de lucht in. De smerige bassfaces zijn te zien op de oudere fans in STOOR-merchandise, maar net zo goed op de paar jongere bezoekers, die niet weten wat ze meemaken. Er gebeurt dan ook héél veel - af en toe te veel, dan clashen de ideeën van de artiesten en moet Paap snel kiezen, maar dat is dan ook de charme van zo’n improvisatie. Veel vaker is Paradiso één zwevende symbiose: het blijft heel bijzonder om te zien hoe er telkens iets nieuws kan ontstaan uit al die knopjes en toetsen.