Palmbomen II brengt zijn geliefde Cindy nog meer tot leven

Kai Hugo mag dan tegenwoordig in Antwerpen wonen, Hollywood haal je niet zomaar uit hem. De producer - we kennen hem als Palmbomen II - woonde en werkte een paar jaar in Los Angeles. Daar wekte hij een illustere dame tot leven: Cindy Savalas. Ze werkt de hoofdpersoon in zijn liedjes en videoclips, en nu gaat het avontuur een stap verder: ‘Ik wilde dat ze een eigen zangcarrière kreeg. Dit is haar debuutalbum’.

Om het nog ingewikkelder te maken: Cindy is eigenlijk Blue LoLãn, die hij vond in een casting voor zijn videoclip. ‘Ik werkte met een casting director in LA die veel met American Apparel doet. In de videoclip zitten twee meisjes, en ik heb tot het allerlaatst getwijfeld wie nu Cindy moest spelen, en wie haar vriendin. Blue werd na die video een vriendin van me. We trokken veel samen op, ze deed mee als we voetbalden met vrienden. En gaandeweg kwam het idee om Cindy een eigen album te geven. En dus gingen we praten. Wie is Cindy? Wat heeft ze meegemaakt in haar leven? Waar zou ze liedjes over zingen?’

Blue is niet per se de beste zangeres, maar dat geeft niet, vindt Hugo. ‘Ik vind het wel mooi hoe ze zingt. Je moet haar niet om toonladders vragen, maar wat ze zingt is puur.’ Het album ontstond gaandeweg en over grote afstand. Na de gesprekken over het soort album dat ze samen wilden maken, schoten de ideetjes de Atlantische Oceaan over. Op zeker moment nam het duo samen vocalen op in Los Angeles, en zo stond de basis van Hi, I’m Cindy er.

Maar goed, inmiddels is die afstand natuurlijk niet meer te overbruggen. Cindy zit in Amerika, Palmbomen in België. De geplande gezamenlijke tour zit er dus even niet in. Even twijfelde Palmbomen of hij het album dan nu wel uit moest brengen. ‘De eerste weken van de crisis voelde het niet goed, maar nu heb ik wel weer zin. En ondertussen ben ik aan het experimenteren met een livestream set-up, samen met mijn buurman hier, Jacco Gardner. We wonen bij toeval dicht bij elkaar. Eigenlijk kennen we elkaar al jaren, we zaten bij elkaar in de klas op de HKU. Daar deden we altijd projecten samen. Hij ging later de 60s kant op, ik meer de 80s kant, maar we deden een liefde voor oude apparatuur, oversturing, tape. Het is interessant om samen na te denken over nieuwe concepten. Dat had ik nooit gedaan zonder deze crisis.’