Father John Misty brengt zijn eigen werk als een steracteur tot leven

‘I was looking forward to seeing you.. Or more like looking at you… from above,’ grapt Father John Misty vanaf Ronda’s hoge podium in Tivoli. ‘It’s strange. Kind of like an out of body experience,’ gaat de bebaarde singer-songwriter verder – met een net zo bebaarde zevenkoppige band achter zich.

Het is dat hij het zelf zegt. Veel van zijn tracks voelen namelijk zo, als een out of body experience. Als vakkundige songwriter presenteert FJM geregeld een helikopterview op de maatschappij, waardoor je al haar wrangheid gaat zien, begeleid door bloedmooie, tijdloze composities. Live is dat best een surrealistische gewaarwording. 2000 man zingen luidkeels ‘Holyshit’ mee, een opsomming van absurde maatschappelijke systemen: ‘age-old gender roles, infotainment, capital, ooohooohooh!’  

Hij brengt z’n cinematografische, beschouwende teksten in Utrecht als een soort steracteur tot leven. Hij komt immers uit Hollywood. Bij tracks als ‘Being You’ beeldt hij elke zin met handgebaren uit. Tussendoor zwaait-ie dramatisch met z’n microfoonstandaard en haalt hij gladjes zijn handen door z’n Elvis-achtige haar. Met studiolampen op hem gericht en een steengoede, koelbloedige band achter zich, heeft de show wat weg van een toneelstuk. Het houdt je vermaakt bij de les – dat is ook wel nodig bij nummers die soms negen minuten duren.

Tegelijkertijd zorgt die beschouwende en acterende houding voor afstand. Onderwerpen die hij aansnijdt zijn niet de minsten, en de liedjes dragen nogal wat persoonlijk leed. Maar het diepere, zware gevoel dat je daarbij verwacht, blijft soms uit door zijn toneelachtige delivery. Het helpt dan natuurlijk niet dat hij vaak in de derde persoon naar zichzelf refereert, zoals op ‘Josh Tillman en the Accidental Dose’. Want wat voelt Joshua nou écht? Het is een gedachte die af en toe opdrijft, en wordt versterkt door zijn wat stijve, doch kundige, bandleden, gehuld in zwarte pakken.

Maar die gedachte wordt vervolgens ook weer de kop in gedrukt. Met het gestripte ‘Summer’s Gone’ ontroert FJM door intimiteit en op de meer bombastische, bijna orchestrale tracks gedijen FJM en zijn band het allerbeste. Het George Harrison-achtige ‘Mahasmashana’ is live zo’n spektakel dat een enkeling in het publiek zich spontaan verlicht voelt. Handen reiken omhoog en ook de man himself laat zich gaan in de uithaal van het Sanskrit-woord. In een toegift van een half uur zet dat uitgelaten gevoel verder door. Een upbeat versie van ‘Nancy From Now On’ met dromerige synths voert de zaal mee. Ook FJM verliest zich tijdens publieksliefhebber ‘Château Lobby #4’ volledig in de muziek. De blazers tillen de track fantastisch op, en de gelaagdheid van zijn teksten komt, na tussenpozen van mystiek acteerwerk, toch wel écht aan.