Daria Kolosova: ‘Ik voelde me een verrader als ik van muziek genoot’

Hoe lang duren de wittebroodsweken? Hoe lang blijft de illusie van eeuwige liefde, van de gouden toekomst? Het woord zegt het al, toch op zijn minst weken na je bruiloft. Je kijkt elkaar in de ogen, gunt elkaar je mooiste lach en denkt hoopvol aan je leven samen. Maar bij Daria Kolosova en Etapp Kyle kickte de realiteit de dag na hun ja-woord al keihard in. Het Oekraïense technokoppel trouwde op 23 februari 2022 in Kyiv. En dag later rukte het Russische leger op naar de hoofdstad. ‘De bruiloft ging door zoals gepland. Er was natuurlijk wel sprake van dreiging, maar oorlog was het al sinds 2014. Niemand geloofde dat de Russen echt het hele land binnen zouden vallen. We zijn direct naar Berlijn vertrokken. Als we dat niet meteen hadden gedaan, had Sergii in Oekraïne moeten blijven.’

Daria Kolosova kan met geen mogelijkheid naïef zijn geweest over de oorlog. Ze komt immers uit Lutugino, net onder Luhansk, dat al in 2014 overlopen werd door Russische seperatisten. Het was niet toevallig de vorige keer dat Daria Kolosova verhuisde, eerst naar Odessa, daarna naar Kyiv. ‘Ik wist altijd al dat ik daar op een dag weg zou gaan’, vertelt Kolosova. ‘Ik had als kind drie dromen: ik wilde dj worden, zanger in een rockband en gogo danser. Ik heb het inmiddels alle drie gedaan. Die droom om dj te zijn heb ik van mijn vader, die altijd muziek draaide van The Prodigy, The Chemical Brothers en Crystal Method. Hij mixte niet echt hoor, hij schoof gewoon het ene na het andere liedje erin, maar hij was wel echt gek op elektronische muziek. Een clubscene had je niet echt in mijn thuisstad, ook niet in Luhansk, dat vlakbij ligt.’

Die scene was er duidelijk wel in Kyiv, waar clubs als Closer en ∄ (K41) welkome uitlaatklep werden in een land onder spanning. Pieter Jansen van de Breakfast Club vertelde eerder al eens op 3voor12 over de liefde voor muziek en toewijding die hij aantrof in de scene, die sterk op locals rust. Het was ook de voedingsbodem van Kolosova’s carrière, vertelt ze. ‘De scene is heel sterk bepaald door de oorlog, al vanaf 2014. Promotors hadden niet echt geld om grote namen te halen, als die bekende artiesten het überhaupt al aandurfden om naar Oekraïne af te reizen. Voor ons was dat niet slecht, de clubs werden gedragen door mensen uit de stad die de club door en door kennen. Zelfs als er wel een grote naam te gast was, ging het vaak meer los bij de resident dj’s. Dat zou eigenlijk het uitgangspunt van elk festival en elke club moeten zijn. Ik zie te veel festivals die gewoon maar wat internationale acts neerzetten en hun eigen community vergeten.’

Op zeker moment ontmoette Kolosova in het nachtleven haar uiteindelijke echtgenoot, Sergii Kushnir, in de scene rond Berghain bekend als Etapp Kyle. Muzikaal verschillen ze als zon en maan van elkaar. Etapp Kyle brak door in het kielzog van Ben Klock en Marcel Dettmann met prachtige diepe techno (of zoals Daria het omschrijft: multi-genre electronic music), heel subtiel en totaal niet opdringerig, muziek waar op het eerste gehoor niets gebeurd maar die je uren kan meeslepen. Daria draait totaal anders. Haar muziek is gemaakt voor de rush van de laatste twee uur van een festival, als de serotonine als stuiterballen tegen het dak kaatst en waarin juist wel voortdurend iets gebeurt. Het laat zich het best omschrijven als hardgroove, snelle groove-techno met chopped up vocals, indringende noise-effecten en op een onverwacht ogenblik ineens een flard melodieuze house of een afslag richting breakbeat. Het is muziek die je brein ten volle bezighoudt op het moment dat de dansvloer in volle overgave is, met sommigen nog in volle euforie, anderen al uitgeteld aan de zijkant.

Het was vreemd voor Daria Kolosova om die euforie te brengen, de eerste twee jaar na het uitbreken van de full scale invasion. Ze was er met haar hoofd ook niet altijd bij, zegt ze nu. ‘Ik kon mezelf niet laten gaan, kon zelfs niet dansen, wat ik normaal wel altijd doe achter de draaitafels. Ik voelde me een verrader als ik van muziek genoot. Laatst zei iemand die me vaker geboekt heeft door de jaren heen: ik ben blij dat je terug bent, je bent er weer! Daar was een hoop psychotherapie voor nodig kan ik je wel vertellen. Zonder mijn therapeut had ik hier misschien niet mee door kunnen gaan. Ik moest mezelf er wel doorheen slepen, het was natuurlijk ook gewoon mijn werk. De eerste jaren van ons huwelijk waren ook niet makkelijk. Mijn man is een sterke persoonlijkheid, hij weet wat hij wil en zo moet het gebeuren. Ik kan zelf vrij emotioneel zijn. De stress door de situatie in Oekraïne heeft ongetwijfeld invloed gehad. Inmiddels hebben iets van vrede gevonden in onze relatie.’

Inmiddels staat Daria Kolosova er ook als dj weer. Kijk maar naar haar filmpjes met Hector Oaks op Timewarp in Duitsland, waar ze weer danst en vlamt, zoals ze dat als het goed is ook doet aan de zijde van Dax J in de Scheepsbouwloods op DGTL. ‘Dax J en ik hebben redelijk dezelfde stijl, dus dat komt wel goed. Met Hector was het best even voorbereiden. Mensen denken vaak dat je bij zo’n back to back urenlang samen tracks uitkiest, maar zo werkt het in de praktijk vaak niet. Je krijgt twee uur voor aanvang een appje: ha, wat gaan we doen? Wie begint, welk bpm? Dus meestal komt het neer op van tevoren wat sets luisteren en Instagram filmpjes checken, en dan proberen ergens in het midden uit te komen.’

Op zo’n avond, als Daria Kolosova haar dansvloer naar een hoogtepunt jaagt, zou je haast vergeten dat de oorlog in haar thuisland nog steeds gaande is. Sterker nog, haar ouders wonen nog steeds in Lutugino, redelijk ver van het front, maar wel in bezet gebied. Je kunt de kanonnen in de verte horen. Dat betekent concreet dat Kolosova ze al jaren niet heeft kunnen bezoeken, en omgekeerd eigenlijk ook niet. Als artiest support ze haar ouders en haar zus. ‘Ik ben daar in 2016 voor het laatst geweest. Het was enorm veel gedoe om er te komen met de grensovergangen. Ik denk dat ik dertig uur onderweg was vanuit Kyiv, in die tijd kun je ook in Nieuw-Zeeland komen. Op dit moment is het niet veilig om daar heen te gaan. Ik heb inmiddels genoeg gezegd over Rusland en de oorlog om direct zes jaar in de gevangenis te verdwijnen. Een vriendin van mijn moeder heeft een dochtertje dat ik als kind voor het laatst zag. Ze stuurde me laatst een berichtje dat ze me miste. Ze is inmiddels zestien. Ik hoop dat ik haar ooit weer eens zie.’

Haar geboortestad mag dan ver weg zijn, Oekraïners ziet Daria Kolosova overal, tot Australië aan toe. ‘Bij elke set die ik draai is er wel een moment dat iemand de blauw-gele vlag tevoorschijn tovert op zijn telefoon, of zelfs een echte vlag. Elke keer als ik dat zie smelt mijn hart. Als de gelegenheid er is maak ik een praatje, geef ik een knuffel, vraag ik hoe het met hun familie gaat. We moeten elkaar steunen.’