Eloi Youssef boent de roem van zich af
Strijkorkest als helende kracht
Net voordat Eloi Youssef het meest kwetsbare liedje van zijn concert in wil zetten, roept een vrouw van helemaal links boven in de nok plots totaal ongepast om zijn aandacht: ‘Hier zit ook publiek voor jou hoor!’ Zichtbaar geïrriteerd draait hij zijn microfoon en vraagt - gesteund door een volle zaal: ‘En wat zou je precies willen dat ik daar nu mee doe?’ Youssef wilde net ‘Hold Me’ inzetten, een nieuw nummer gericht aan zijn ouders, waarvan hij de tekst op visitekaartjes heeft laten uitdelen bij entree. De strekking: als ik me van je afkeer, ga niet weg maar hou me vast. Het is een handreiking naar met name zijn vader, met wie hij lang een complexe relatie had. Hij zit vanavond in de zaal, net als zijn moeder, zijn zus en zijn dochter van acht, zijn ‘sweet child o mine’.
Wat we zien hier vanavond in de Grote Zaal van TivoliVredenburg is een recovering fame addict. Over precies twee weken is in ditzelfde gebouw de vuurdoop van Kensington 2.0. De overgebleven bandleden scoutten een hunk uit Amerika en proberen het circus weer op gang te brengen, het liefst zo ronkend mogelijk. Eloi staat hier zichzelf te helen met de zalvende kracht van strijkorkest Kamerata Zuid en de vocale steun van het Nederlands Kamerkoor. ‘Te vaak was ik er niet echt’, zegt Youssef over de rush van het succes met zijn rockband. ‘Dat wil ik nu anders doen.’
Die intentie zit vanavond in elk beweging (traag, haast sereen), in de keuze van de nummers die hij speelt en in de arrangementen. De voorstelling begint met een klassiek stuk, met Eloi tussen de strijkers en het koor in, krijgt een vervolg met Radiohead's ‘No Surprises’, ook al over het terugtrekken uit een situatie van stress en burn-out. ‘No alarms and no surprises, please.’ Er zijn klassieke werken waarbij Youssef een stapje terug zet, hij haalt Silverchair's grungy ‘Emotion Sickness’ uit zijn tenen en hij waagt zich aan de rol van crooner, die hem eerlijk gezegd niet zo ligt.
Ja, er staat ook drie Kensington songs op de setlist, de ballade ‘Do I Ever’, het apocalyptische ‘Chronos’ (over de deplorabele staat van de aarde) en als meest veelzeggende het slotnummer, ‘No Me’, een liedje dat Eloi zegt ‘terug te claimen’. Met terugwerkende kracht kunnen we het binnen het oeuvre van Kensington zien als een noodkreet.
There, I'm all alone again
And it seems as though it's never been so bleak
With the prize still in my hands
I'm led away towards a fate I cannot flee
Benieuwd of ie komt kijken over twee weken, op het bovenste balkon, weggedoken in zijn capuchon.