Album van de Week (33): The Murder Capital

Dat de Ierse band The Murder Capital de titel van zijn debuutalbum ontleent aan de romantische dichter John Keats zegt veel. Het zegt dat de sombere eerste indruk - coltruien en stropdassen, jasjes met zo min mogelijk kleur - hand in hand gaat met een enorme passie en gedrevenheid. Zeker als we dat citaat eens beter bekijken. ‘When I have fears’, luidt de plaat, maar het citaat van Keats gaat verder: ‘When I have fears that I may cease to be / Before my pen has gleaned my teeming brain.’ Als ik eraan denk ophoudt te bestaan voor ik heb kunnen schrijven wat ik in me heb, voor ik de kunst heb kunnen geven wat ik wil… de siddering die elk jong mens heeft bij die gedachte is de motor van het intense debuutalbum van de vijf uit Dublin.

Het is ook een gedachte waar je als jonge muzikant natuurlijk helemaal niet bij stil hoeft te staan. Maar The Murder Capital werd door de omstandigheden gedwongen: een goede vriend van ze pleegde zelfmoord. Een heftige gebeurtenis die naar eigen zeggen in elke vezel, in elke song van dit album doordrong. Het verklaart zowel de duistere inslag van de songs als de levenskracht die er wel degelijk in zit. ‘You could've watched it all’, zingt James McGovern zijn overleden vriend bitter toe in ‘On Twisted Ground’. ‘Oh, my dearest friend. How it came to this, with your searing end, into the abyss.’

‘On Twisted Ground’ behoort tot de helft van de songs op het album die traag en emotioneel zijn, een balans die met hulp van producer Flood (PJ Harvey, U2 en nog veel meer) opvallend soepel vastgelegd is. Op de een of andere manier zie je dat niet aankomen na de razende eerste drie songs, die doen denken aan hun stadgenoten Fontaines D.C. en tijdgenoten als Shame en Protomartyr: fel gespeelde, gelaagde liedjes, waarin teksten eerder gespuugd dan gezongen worden. De muzikale erfenis van Mark E Smith zeg maar, en gebracht zonder glamourlaagje à la Editors of White Lies. De opening van het album is honderd procent raak, drie keer voluit. De grote verrassing is dus dat The Murder Capital daarna net zo goed blijkt in slow songs, en daar ook echt de ruimte voor neemt. Juist het feit dat zo’n beetje de helft van de plaat langzaam (maar niet kalm!) is maakt dat The Murder Capital toch echt anders voelt dan al die razende Britse bands die op dit moment het postpunkwiel opnieuw uitvinden.

Zie hier de sessie van The Murder Capital onlangs bij 3voor12 Radio.