Album van de Week (34): Danger Mouse & Black Thought
Speelsheid en vernuft op Cheat Codes
Het is als buitenstaander makkelijk aan te nemen dat iemand een druk leven heeft. Neem Black Thought, frontman van hiphopband The Roots. Is huisband van Jimmy Fallon’s Tonight show, verbond zichzelf aan een theaterproductie en tourde ook nog af en toe de wereld rond met The Roots als een soort NBA all-stars van de rap. Dan Danger Mouse: brak door met een briljante mash-up tussen Jay-Z’s Black Album en The Beatles’ White Album, gaf daarna met zijn productionele skills richting aan de carrières van Cee-Lo Green (als Gnarls Barkley), Parquet Courts en zelfs de Peppers. Druk, druk, druk, dachten de twee ook van elkaar. Maar wat bleek: in allebei de agenda’s was volop ruimte voor een gezamenlijk project.
Op Cheat Codes hoor je de rapper en de producer allebei op hun best. Black Thought is een rapper met veel woorden. Klinkt misschien logisch, maar ook in vergelijking met zijn vakgenoten is hij een vertolker van indrukwekkende lappen tekst vol verwijzingen naar films, literatuur, politiek en nog veel meer. Een geboren rijmer, zo een waar je het gevoel bij hebt dat hij ook zo praat als je hem bij de supermarkt tegenkomt. Maar die spierballenstijl leunt heel aangenaam aan tegen de natuurlijke loomheid in Danger Mouse’s producties. Hij houdt van snares die net achter de beat aan hangen, van valsige orgeltjes en diep weg gelegde vocalen.
De samplekunst van Danger Mouse is van de buitencategorie. Hij plukt strijkers van een soulnummer van Gwen McRae, maar net zo lief duikelt hij een Italiaanse progrocknugget op. Melancholisch is de kalme trompet in ‘Belize’, het nummer met wijlen rapheld MF DOOM. Danger Mouse smolt 17 jaar geleden met hem samen tot DANGERDOOM, en ergens in die tijd leende Black Thought een verse aan een track die uiteindelijk ‘slechts’ bonustrack was. De collab op dit album is niet een of ander vergeten verse die nog ergens op de plank lag; Danger Mouse wilde zijn favoriete rappers graag samen brengen op dit project.
Die track gaat naadloos over in nog een hoogtepunt op de plaat, ‘Aquamarine’, gezegend met de stem van Michael Kiwanuka. Voor wie op basis van tease-quotes van Danger Mouse een feelgood album verwachtte: hier voel je niets minder dan de dreiging van een Derde Wereldoorlog, waarin wereldleider hun reet afvegen met de Conventie van Genève. En toch voelt dit album niet als zware kost. Het is een old school feest om naar te luisteren, muzikaal, subtiel, vol technisch vernuft en vooral met heel veel plezier gemaakt. Daar hoeft geen cheat code aan te pas te komen.