DTRH18: Shame! Shame! Shame!

Er is voetbalcommentaar als introtape, een ironisch melancholisch strijkmuziekje en dan komen de lads van Shame met doorleefde koppen het podium op. Geen fruitdrankjes en yoga voor dit Londense vijftal. De gitaren sneren atonaal en frontman Charlie Steen hangt al in het publiek. Hij laat zich dragen als hij de raspende woorden rauw in de de microfoon deponeert. Steen speelt één minuut maar heeft de branie van een wereldkampioen. Hij is een zanger die levert. Elke zin is voor hem the real deal.

Het gros van de postpunk is afkomstig van het dit jaar verschenen debuut Songs Of Praise. De vijf Shamers kennen elkaar al uit de schoolbanken en worden geprikkeld door het Australische Eddy Current Suppression Ring en bovenal door The Fall. Shame is ook van het politieke en het opstandige, maar zeker niet van het ongezellige. De frontman opereert als een sweet and tender hooligan. Steen is de menner die het publiek ook tijdens het rustige werk op de planken laat deinen. Hij komt zo dicht mogelijk, houdt handen vast en geeft de muziek een extra laag.

Veel van het debuut is sterk genoeg, enkele nummers zijn gewoon ok. Halverwege de set moet de frontman er daarom een extra tandje bij doen. Shame is op z’n allerbest met het steviger en snellere werk. ‘One Rizla’ en ‘Concrete’ werken als een cycloon in de broeierige tent. De postpunk is stuurs, stronteigenwijs, zelfverzekerd. Liters bier vliegen door de lucht.

HET MOMENT:
Charlie Steen in de blote pens. De zonnebril is al afgegaan. Hij heeft net zo vermoeide als bezeten ogen. Shame weet van geen ophouden. Telkens roept Steen al het publiek naar voren. Telkens duikt hij het publiek in. Bij het laatste nummer heeft hij de mensen zo dicht mogelijk naar zich toe gedirigeerd en levert hij zijn teksten vervolgens staand op de handen van het publiek. Bij de climax ligt hij weer, ook nadat de laatste toon is gespeeld.

Meer #dtrh18 in ons dossier.