Genomineerd voor de 3voor12 Award 2025: upsammy

Is het een natuurfoto? Is het een abstract schilderij? Is het een stukje mos onder de microscoop? Het is gissen wat we precies zien op de cover van upsammy’s vierde album Strange Meridians, zoals het ook altijd gissen is wat we precies horen in de experimentele ASMR-elektronica van Thessa Thorsing. Neem dat gekwetter in ‘Cosmo’, zijn dat vogels of is het toch een uit elkaar getrokken synthesizer? Is het een kabbelend strand of is dat het geluid van een snelweg? En dat woordeloze gefluister, zouden we daar toch een betekenis in kunnen ontrafelen?

Zo gaat Thorsing al jaren op strooptocht door de wereld met een Zoom-opnameapparaat, om geluiden te vangen die in haar klankwereld passen. Nooit was op upsammy’s albums straightup clubmuziek te horen, daarvoor waren de ritmes te eigenaardig, het sounddesign te weird. Maar meestal was de puls van de club toch echt te horen als je goed genoeg luisterde.

Op Strange Meridians is dat anders. De plaat is wat minder conceptmatig dan haar vorige, vertelde ze al: ‘De muziek op Strange Meridians maakte ik om mezelf af te leiden van andere dingen. Ik zat de nummers soms in de trein te maken, met mijn laptop. De melodieën vloeiden er gewoon uit.’ De muziek is weliswaar te ritmisch om van ambient te spreken, te fijnmazig geproduceerd om het new age te noemen, maar een kick is nergens te bekennen en de knisperende klepper-percussie van haar eerdere platen is met chirurgische precisie uit dit album gesneden.

Het gaat om de melodieën. Bij ‘Centripetal Lense’ en ‘Aqualizing’ klinkt het zelfs alsof ze voor het eerst echt op een keyboardje harmonieën speelt, het akkoordendoolhof van ‘Mazing’ komt ergens uit tussen James Holden en ‘Kid A’ en ‘Edge of Sleep’ is precies dat: de staat ergens tussen dromenland en de realiteit. Ook zonder groots concept of ritmes: meesterlijk geproduceerd weer.