PP19: Mark Ronson is een muzikale McDonalds

Mark Ronson heeft een uur de tijd en veel te veel hits. De Brits-Amerikaanse producer en dj, die zo bepalend is voor het popgeluid van dit decennium, heeft daarom grofweg twee keuzes als hij aantreedt in de Pinkpoptent. Hij moet een strenge selectie maken of ál zijn favorieten er in een moordend tempo doorheen jagen. Het wordt de tweede optie: na een kwartier heeft Ronson – die draait vanuit een gigantisch gebroken hart – zijn recente sad bangers met Miley Cyrus en Lykke Li al over laten gaan in ‘Old Town Road’ en ‘I Follow Rivers’. Dua Lipa’s ‘Electricity’, dat Ronson samen met Diplo produceerde, wordt het intro voor Robin S’ ‘Show Me Love’ en Cardi B’s ‘Bodak Yellow’ gaat naadloos over in ‘Locked Out of Heaven’, een van Ronsons samenwerkingen met Bruno Mars. Enorm vermakelijk, op z'n zachtst gezegd.

Ja, het schouwspel heeft een belachelijk hoge amusementswaarde: het klinkt wel alsof Ronson met een paar energiedrankjes te veel achter de kiezen shufflet door een playlist met de grootste hits van de afgelopen vijf jaar. Elke keer als de sterproducer opgefokt in zijn microfoon blaft dat de handjes in de lucht moeten, gehoorzaamt Pinkpop gretig. Eindelijk, muziek van hier en nu. Samen met J Balvin geeft Ronson de zaterdag een frisse injectie.

Hoewel, fris? Ronson draait zijn klappers zo gretig dat zelfs de grootste exemplaren best wel snel verzadigen. In zijn haast verliest hij soms iedere vorm van smaak uit het oog en verminkt hij zijn eigen producties: tranentrekker ‘Shallow’ vloeit net niet lekker voort uit Drake’s ‘Nice For What’ en krijgt bovendien een lelijke remix. Adele’s ‘Rolling in the Deep’ – hoeveel platina platen heeft die man wel niet aan zijn muur?! – wordt zelfs ‘opgeluisterd’ door luchthoorns. En Amy Winehouse’ ‘Valerie’ (‘kijk, ik draai dit echt van vinyl’)? Die wordt vroegtijdig afgekapt voor een blokje gemakzuchtige old school hiphop en onvermijdelijke afsluiter ‘Uptown Funk’. Die smaakt ineens een beetje naar een Big Mac. Hij vliegt wereldwijd over de toonbank, maar echt lekker? Nee, dit is meer hap-slik-weg.

HET MOMENT 
Die andere Winehouse-klassieker krijgt gelukkig wel de ruimte en rust die hij verdient. Na een rollercoaster langs ‘HUMBLE.’, Tame Impala’s ‘Elephant’ en ‘Black Skinhead’ neemt Ronson halverwege zijn set de tijd voor ‘Back to Black’. Hij draait hem bijna helemaal, zo’n beetje zonder poespas. ‘Vandaag is dit even geen sad banger’, schreeuwt Ronson, voor hij zijn werk eindelijk even voor zichzelf laat spreken. ‘Vandaag vieren we Amy’s muziek, zoals ze dat verdient.’

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.