Album van de Week (29): Coloray

Het spreekwoord ‘het ijzer smeden nu het heet is’ kon het afgelopen jaar mooi de prullenbak in. Want ja, het ijzer was heet voor Coloray, een producer uit Tilburg die de afgelopen tijd zijn ziel en zaligheid stak in een ambitieus debuutalbum. Hij wil er ongetwijfeld de belofte mee inlossen die rond zijn persoon ontstaan is. Maar ja, wanneer breng je het dan uit? Nu dus, nu het licht aan de tunnel zo fel wordt dat we bijna met zekerheid durven te stellen dat het geen trein is.

Toen Raynor de Groot twee jaar terug een gigantische dansvloerhit scoorde met Eagles & Butterflies’ ‘Can’t Stop’ moesten we hem toch echt even opzoeken. Ja, verdomd, lazen we in de credits, dat is dus die ene uit Tunnelvisions, een van de paradepaardjes van het Atomnation label. Een duo dat met tedere house een klein hoekje in het dance universum voor zichzelf claimde. Maar deze track ging verder: ‘Can’t Stop’ was een Depeche Mode-achtige synthpop song die in de tas van onder meer Dixon, Hunee en Four Tet belandde, en natuurlijk op die van die ene vriend op elk huisfeestje in 2019.

Het is een ambitieus debuutalbum geworden, met echte songs en meer dansvloerklare knallers. Die gezongen liedjes zijn behoorlijk vibey, terwijl het dansvloervuur opvallend compact geproduceerd is. Die eerste categorie is duidelijk in de meerder met tracks als ‘Face Of Value’, ‘Moire’, ‘Resurrection’, 'Broken Mirrors’ en ‘New Moon+’, die qua sfeer nog het meest doen denken aan de vaak onderschatte melancholische songs van Underworld. De hardste track van de plaat, ‘Digital Abyss’, voelt ook als een Underworld productie, maar dan een die zich laat mixen met ‘Rez’ of ‘Born Slippy’. 

Zo toont Coloray zich een ware aanhanger van de meer song-gerichte pioniers uit de elektronische muziek, en tegelijk onderbreekt hij de liedjes doelbewust met de ‘Line Break’ trilogie, drie meer abstractie en instrumentale bouwsels die zo uit een science fiction film gerold lijken. Bij die korte intermezzo’s voelt ook de Spotify-luisteraar dat Coloray meer wil zijn, en dat er nog een visueel aspect aan het album kleeft. Coloray noemt het ‘virtual space’, en dat staat hem uiteraard vrij. Hoe je het ook noemt, het wekt nieuwsgierigheid naar de mogelijkheden als we dit straks weer in clubs en op festivals mogen aanschouwen. In 3D. Ergens in de toekomst. Maar de toekomst wacht wel.