Album van de Week (27): Mabe Fratti

De enige constante in de muziek van de Guatemalaanse avant-garde-popartiest Mabe Fratti is de cello. Het instrument vormt de basis van haar carrière, waaromheen ze ingewikkelde en prachtige landschappen van geluid bouwt. Haar werk is niet in een genre te vangen, wat leidt tot stempels als jazz-, post-rock-, klassieke- en avant-garde-muzikant. Haar vorige album bestond uit vrij absurde en experimentele cello-geluiden, gecombineerd met elektro-akoestische sounds en jazzy constructies. Dit klinkt wellicht als zware kost, maar vrees niet. Op haar vierde solo-album, Sentir Que No Sabes, beweegt ze meer richting Spaanstalige pop- en rock-arrangementen. Het maakt het haar meest lichtverteerbare plaat, al verliest ze nooit haar avant-gardistische karakter.  

Toen vriend en collega Héctor Tosta voorstelde om een meer poppy album te maken, reageerde Fratti met: ‘Huh, hoe bedoel je?’ Voor Fratti – dit jaar curator op het avontuurlijke Utrechtse festival Le Guess Who – is het bijna experimenteel om toegankelijk te zijn. Het is daarom een vrij moeizaam leerproces geweest, helemaal omdat ze vaak onzeker is over haar eigen muziek. Het startpunt was het luisteren naar één van haar favoriete artiesten, waar ze de eerste track naar vernoemde. Die track, ‘Kravitz’, is een stevige rocksong, met zware baslijnen en een luide kickdrum. Dan verschijnen ook spookachtige hoorns en schelle pianogeluiden. Ergens in de verte klinkt een cello. Ah, het blijft toch een Mabe Fratti-plaat. 

Dat blijkt op het vervolg van het album. De cello neemt langzaamaan weer de hoofdrol in. Soms klinkt het instrument zachtjes en subtiel, op andere momenten dreunend en indrukwekkend. Inventief is het altijd. De rock-invloeden maken plaats voor onconventionele, soms instrumentale tracks zoals ‘Elastica I’ en ‘Elastica II’: ambient tracks met licht getokkel op de cello. Deze wisselt ze af met nummers als ‘Intento fallido’. Een lief popnummer dat doet denken aan Caroline Polachek of Weyes Blood, ware het niet dat de cello wederom de synths en drums overschaduwt. Op andere momenten maken trompetten, 80s synths en obscure elektronische geluiden het arrangement compleet. Uiteindelijk verpakt ze best zware experimentele muziek in popliedjes die je zowaar zou kunnen meezingen (als je de taal beheerst), een beetje zoals Julia Holter en Juana Molina dat ook doen.

Nieuw terrein voor Fratti, dus. De angst om het album uit te brengen is daarom begrijpelijk, maar eigenlijk geen moment te horen. Haar prachtige, trillende stem is meer op de voorgrond geplaatst dan eerder. In tegenstelling tot de albumtitel, die vertaalt naar ‘het gevoel dat je het niet weet’, klinkt het als het meest zelfverzekerde werk uit haar carrière.