Album van de Week (38): Amyl and The Sniffers
Australische punkrockers schreeuwen om klimaatverandering in zweterige moshpit
De Australische punkband is op hun nieuwe album Comfort To Me nóg bozer en nóg energieker: ‘Nobody touch me, give me some space, get out my way, don’t bloody touch me’ schreeuwt Amy Taylor van Amyl and the Sniffers opgefokt. Enigszins contrasterend, want van het opzwepende punk-geweld wil je juist heel graag met een stel zweterige onbekenden in een moshpit stampen.
De passie waarmee ze op hun eerdere albums teksten naar buiten spuugden, behouden de punkers ook op deze nieuwe plaat. Alleen nu sijpelen er wat serieuzere thema’s door het gitaargeweld. Met statements over de laksheid van de Australische regering tegenover klimaatverandering, ‘Australia is burning, I’m not learning how to be more conscious,’ op de track ‘Capital’, gevolgd door een tirade over de positie van de vrouw in de hedendaagse maatschappij in ‘Choices’, zou Comfort To Me haast een verkiezingsprogramma kunnen zijn. Niet alleen politieke, maar ook alledaagse overpeinzingen komen voorbij, ‘Im not looking for trouble,I'm looking for love, let me in your heart,’ zingt de Taylor met haar pornboblonde matje smekend op ‘Security’.
De hele plaat voelt als een hogesnelheidstrein keihard doordendert van A naar B. Alleen bij het snijdende ‘Knifey’ kan je even op adem komen. De track beschrijft hoe Taylor met een mes over straat loopt als het donker is geworden, om zichzelf te beschermen als vrouw zijnde: ‘Out comes the night, out comes my knifey. This is how I get home nicely,’. In een interview met 3voor12 vertelt ze in dat ze het niet leuk vindt om een mes te dragen, maar dat het noodzakelijk is, ‘volgens mij is het niet paranoïde maar realistisch. Het komt uit angst. Als je de kleren draagt die ik op het podium draag, dan kom je niet veilig thuis.’
Amyl and the Sniffers heeft een simpele formule opgesteld: gillende frustraties vastgelijmd met een hele hoop catchy gitaarriffs. Dat staat over het algemeen als een huis, maar na een aantal keer luisteren heb je de formule tamelijk snel opgelost. Een plaat die erom schreeuwt, letterlijk, om live gespeeld en gehoord te worden. Want live spelen, dat kunnen ze wel, die Sniffers. Ze zijn niet vies van het afbreken van de stage, ze lieten weinig over van de X-ray in 2018, en draaien hun hand niet om voor een zweterig onderonsje met het publiek. Taylor wikkelt zich graag in de kabels van haar microfoon terwijl ze onuitputtelijk springt en kronkelt over het podium. Goed, voorlopig zit een live-optreden van de Australiërs er niet in aangezien de grens van het land down under potdicht zit. Maar luisteren op de fiets met fikse tegenwind is een goede vervangende optie.