Megan Thee Stallion verandert de ZiggoDome in BaddieDome

De vlammenwerpers schieten aan, projecties van gigantische vlammentongen likken langs de wand terwijl Megan Thee Stallion vanuit een lift in het podium opstijgt. Om vervolgens als show-opener de venijnige aggro-raptrack ‘HISS’ te spuwen. Een track waarin de rapper uit Houston fel uithaalt naar de haters, de slutshamers, de rappers die haar zwartmaakten nadat ze in de voet geschoten werd door Tory Lanez, en vervolgens verwikkeld raakte in een breed uitgemeten rechtszaak (die ze won!). ‘Any man go against me, I handle shit / I'm the Teflon Don in the court room,’ briest ze. Om even later weer net zo baldadig uit de hoek te komen bij empowerment-anthem ‘Plan B’: ‘Dick don’t run me, I run dick!'

Zo kennen we Megan Thee Stallion: een badass die geen man over zich heen laat lopen, een rapper die bovendien zo openlijk over haar seksualiteit rapt dat je er rode oortjes van krijgt, superstoer en vrouwelijk tegelijkertijd. Net als haar fans, zo blijkt bij haar allereerste soloshow op Nederlandse bodem (in 2019 stond ze al eens op hiphopfeest Encore). Veelal superstoere jonge chicks, die gillen iedere keer dat Megan twerkt met haar acht danseressen twerkt of flirterig over haar schouders kijkt, die iedere bar van een hit als ‘WAP’ woord voor woord kunnen meerappen (en zich vast afvragen waarom ze ‘Hot Girl Summer’ niet speelt).

Geflankeerd door acht danseressen en met de instrumentals op tape vlamt ze in zo’n anderhalf uur door een dikke 27 (!) tracks, zelden kakt de show in. Behalve misschien bij de slicke g-funk van ‘Cognac Queen’, wat lager in energie dan de vele bangers die ze vandaag op de ZiggoDome afvuurt. Openingsdrieluik ‘HISS’, ‘Ungrateful’ en ‘Thot Shit’ klinkt venijnig, ‘Cobra’ krijgt grommende nu-metalgitaren mee.

Eigenlijk is het best bijzonder dat ze hiermee de ZiggoDome kan vullen: anders dan bijvoorbeeld Cardi B en Nicki Minaj zoekt ze veel minder aansluiting met de popwereld. ‘Bitch I’m really hiphop’, benadrukt ze na het acapella intro van ‘BOA’. Tegelijkertijd is dit niet de vlammende rapshow die ze in zich heeft: het gros van de vocals komt van de backingtrack, er wordt amper een verse voluit gerapt. Nee, het is vooral haar sassy persoonlijkheid die straalt. Ze stort zich vol overgave in de choreografieën, begint middenin songs cowboyhoeden te signeren en neemt een fucking trouwring (?!) aan van een dude vooraan. ‘Make some noise for my motherfucking husband, y’all.’ Hahaha. Ook mooi: hoe ze minutenlang uitgedoste fans selecteert om het podium op te komen, en die vervolgens mee twerken en voguen op ‘Mamushi’. Eerlijk is eerlijk, een tikkeltje chaotisch voor een show van dit formaat, maar dat ongeremde is precies wat deze show zo FUN maakt.