Album van de Week (9): Willem

‘Echte mannen zijn geen wijven en die showen geen gevoel’, rapt Willem op een van de sleuteltracks van zijn nieuwe album Spuug Van God. Hij zet zich neer als een hypermasculiene man die bloed wil zien, maar uiteindelijk steeds verder smelt. Wat betekent het om man van kleur te zijn in een witte maatschappij? Speel je de rol die de maatschappij je toebedeelt? Of mag je ook jezelf zijn? 

Spuug Van God, ‘skupi di dios’ in het Papiaments, betekent moedervlek. Willem gebruikt de moedervlek als metafoor om aan te duiden hoe alleen hij zich gevoeld heeft. Op zijn solodebuut Man In Nood spreekt hij openhartig over de gevolgen van zijn identiteitscrisis, ook nu vinden we hem in tweestrijd. Hij zat jarenlang vol opgekropte woede omdat niemand hem begreep, en lijkt deze plaat nu te willen maken voor ‘die jongеns met dezelfde vloek’. 

Willem zet op dit album vraagtekens bij het beeld van verheerlijkte masculiniteit in het genre hiphop, en datgene wat hij bij The Opposites nog representeerde. Telkens keert de vraag terug: ‘Hoe moet ik als man met mijn emoties om gaan?’ Zo zingt hij in ‘SOS’: ‘En elke fout wordt afgestraft, ‘tis hoe het werkt in de wereld. Doe hard m’n best m’n innerlijke bitch te controleren.’

Maar altijd al had Willem lak aan de traditionele hiphop-regels. Zoals hij met The Opposites Nederhop vermengde met gabber, zo verlegt hij nu weer muzikaal de grenzen. Hij kiest er op dit album voor zijn bars soms alleen met een elektrische gitaar te ondersteunen a la Frank Ocean, zoals op de titeltrack. Door die kwetsbaarheid klinkt hij juist erg sterk, en laat hij zien dat hij nauwelijks iets anders nodig heeft dan zijn stem om bij  je door te dringen. Daarnaast staat het album vol triphop-invloeden a la Moby en Massive Attack. Zoals de strijkinstrumenten tussen de breakbeat van ‘In Mijn Ritme’, de opgefokte drums van ‘Geen Love Song’ en de outro van het new wave-gitaarliedje ‘S.O.S’. 

Vijf jaar moesten we op de plaat wachten, en dan voelt 9 tracks in krap 30 minuten als een wat kort album, maar geen zorgen: in interviews zegt Willem dat de plaat eigenlijk twee keer zo lang moest worden en de tweede helft al bijna af is. 

Toch voelt dit album als één logisch geheel. Waar Willem zich in ‘Bloed Zien’ nog afvraagt of hij ook zichzelf kan zijn, zegt hij op laatste track ‘Als Water’: ‘Ben een winnaar en verliezer. Mijn vijand en held. Ben de oorzaak en 't gevolg. Ben zo veel meer dan jij denkt’, Hij schudt de verwachting van de maatschappij van zich af, en heeft het antwoord in zichzelf gevonden.