Marathon speelt ingetogen explosief in de Kraakkelder
Eerste show van uitverkochte Keldertour van Amsterdamse undergroundband
De support vanavond komt van een vijftal jonge gasten die nog maar enkele demo’s op Soundcloud hebben staan, Grote Geelstaart luidt de naam van de Zeeuwse band. Gehuld witte overhemden en een funky stropdas weten ze ons te verrassen met hun chaotische en aanstekelijke mix van psychedelische noiserock, postpunk en hier en daar een toefje metal en jazz. Toegankelijk is de muziek van Grote Geelstaart zeker niet te noemen, maar het publiek in de Kraakkelder smult van de schreeuwende gitaren, ontregelde synths en ingewikkelde, dynamische ritmes. Waar hun songs - zoals ‘3 Harige Ratten’ en het bijna 10 minuten durende ‘Brouwers 2’ - nu echt over gaan, blijft raadselachtig. Maar de manier waarop gitarist en zanger Luuk Bosma de teksten zingt, fluistert en schreeuwt, draagt wel bij aan het theatrale en excentrieke dat deze band zo uniek en eigenzinnig maakt.
Hoewel er niet gemosht is tijdens het optreden van Grote Geelstaart is het toch al behoorlijk heet in de Kraakkelder, maar dat is voor de Marathon geen probleem. Zij lieten vorig jaar op Best Kept Secret in de bloedhete Casbah al zien dat de hitte hen niet tegenhoudt om een uur lang vol op het gaspedaal te trappen. En dat is dan ook wat ze vanavond meteen doen met het snedige ‘Mosquitos & Flies’. Vol hoekige gitaren en drums, en pulserende baslijnen van Nina Lijzenga; de bassiste die ondanks haar energieke spel geen snaar mist.
Tijdens deze keldertour zijn ook de nieuwe bandleden Sofie (synths/gitaar) en Victor (gitaar) weer van de partij, maar het 'originele' drietal speelt ook nog songs zonder hen. Vooral de extra gitaarpartijen zorgen ervoor dat de shoegaze-sound van de band een stuk beter tot zijn recht komt. Het is grimmig als de dromerig galmende shoegaze van DIIV, maar ook furieus en in-your-face zoals bij DITZ. Die extra gelaagdheid is goed te horen in het vandaag uitgebrachte ‘Mind’ en het donkere ‘Tired’, en tijdens die laatstegenoemde doet de de klaagzang van Kay Koopmans’ dan weer een beetje denken aan Joe Talbot (IDLES). Niet alleen muzikaal gezien put de band uit de postpunkrevival-sound van bands als IDLES, The Murder Capital en shame, ook tekstueel horen we gelijkenissen. Soms zijn die maatschappijkritisch, soms gaan ze over frustraties die de band tegenkomt in het alledaagse.
Wie Marathon eerder heeft zien spelen, weet dat het publiek vaak verandert in een kolkende en bezwete massa. De show vanavond is echter ingetogen. Neemt niet weg dat er dynamiek is tussen band en publiek, de band speelt simpelweg een passievolle, sterke show en het publiek kijkt en luistert aandachtig. De nonchalante passief-agressieve terughoudendheid maakt de dreigende sfeer en frustratie in nummers als ‘Age’ en ‘Fameless’ juist des te krachtiger.