Album van de Week (17): St. Vincent

In de loop van de jaren is Annie Clark, oftewel St. Vincent, van alles geweest. Rond de release van St. Vincent was ze een platinablonde sekteleider, ze kroop in de huid (en neonkleurige latex pakjes) van een dominatrix tijdens het MASSEDUCTION-tijdperk, en veranderde in een soort Andy Warhol-muze met een blonde bob en slonzige bontjas voor Daddy’s Home. Telkens zet Clark de bril op van een ander, een doordacht personage groter dan zijzelf, om naar haar eigen leven te kijken.

Hier is geen sprake van op All Born Screaming, haar nieuwste St. Vincent-plaat. Het is een mengelmoes met het dystopische karakter van haar vroegere werk, de futuristische pop van MASSEDUCTION en de onversneden rock van Daddy’s Home, maar er hoort geen nieuw alter ego bij. Dit is gewoon Clark. Geen latex, geen gebleekte coupe, geen andere producer in de studio (voor het eerst!) -- nee, dit is een ongefilterde weergave van de herrie in haar hoofd. Hoe dat klinkt? Het ene moment als de overstuurde synths richting het einde van ‘Reckless’, later als de haast machinale drum die de funk van ‘Big Time Nothing’ verstoort. Op ‘Flea’ is het weer haar grimmige, hoekige gitaarspel, verweven met lange nagels over een krijtbord, op ‘All Born Screaming’ met Cate Le Bon is het een koor dat wordt geteisterd door diezelfde machinale drum. Jep, het kan behoorlijk duister zijn in haar hoofd. 

Dat duistere past bij het centrale thema van All Born Screaming: verlies. Het album is een rauw portret van een vrouw die kampt met verlies in verschillende vormen. Van tijd, relaties, eerdere versies van zichzelf, dierbaren, mensen die ze nooit persoonlijk kende, maar wel bewonderde. Zoals de overleden producer en hyperpoppionier SOPHIE, aan wie Clark een knullige ode doet op ‘Sweetest Fruit’. Maar er is geen goed of fout in rouw. Soms is het knullig en atypisch, soms ronduit lelijk, dus waag het om naar haar te kijken met afkeer of medelijden. ‘Hey, what are you looking at?’, spuwt ze op het furieuze ‘Broken Man’, waarvoor Dave Grohl achter zijn drumstel is geklommen, ‘like you’ve never seen a broken man!’. Deal er maar mee. 

Verlies is nooit makkelijk, en zal, ongeacht de vorm, altijd pijn doen, maar de grootste les op All Born Screaming is dat die pijn betekent dat je leeft. Dat is precies waar die lange titeltrack om draait. We worden allemaal schreeuwend geboren, en juist die schreeuw betekent dat we leven. Dat is beangstigend, doodeng zelfs, maar is het tegelijkertijd ook niet iets moois?

Lees hier ons interview met St. Vincent over haar nieuwe plaat. Op vrijdag 7 juni speelt ze op Best Kept Secret. Meer over #bks24 vind je in ons dossier.