Album van de Week (50): Angèle

Brussel, stad van contrasten. Schoon en smoezelig, arm én rijk. De zetel van de Europese politiek, geflankeerd door brakke buitenwijken waar de busstations naar pis ruiken. Een stad waar mensen van allerlei afkomsten dwars door elkaar heen lopen, terwijl in België de roep om splitsing steeds luider wordt. Angèle maakt zich er zorgen om, zo blijkt op ‘Bruxelles, je t’aime’. Op het eerste oor is het een verraderlijk luchtig popliedje, bij de tweede luisterbeurt komt er een sterker beeld naar voren: Brussel als melting pot, een kruispunt van verschillende talen én tradities. Hoe zonde zou het zijn als we dat verliezen?, zingt Angèle.

Diezelfde stad bezong een andere Brusselse superster eerder al. De superster, dat was Stromae, het liedje ‘La Pluie’ uit 2018. Angèle’s carrière begon toen net vaart te nemen, als ‘zusje van’ rapper en streamingkanon Roméo Elvis, er volgde een debuutalbum vol hits. Ondertussen is de Brusselse net als Stromae een wereldster in haar thuisland, iemand die zich prima kan meten met de Belgische grootmeester, ook in internationale allure. Ze kreeg zelfs het kwaliteitszegel van regerend popkoningin Dua Lipa, die haar schaakte voor popsong ‘Fever’. Dat liedje werd een bona fide nummer één hit in Frankrijk en België, eentje die haar bovendien op het wereldtoneel lanceerde als grote popbelofte.

Dat moet de piepjonge Brusselse nu waarmaken. Dat probeert ze met Nonante-Cinq, haar tweede langspeler, en bovendien een solide POP-plaat, maar dan wel pop aan de coole kant van het spectrum. Angèle flirt met indie-referenties: de baslijn van ‘Libre’ verwijst nadrukkelijk naar Tame Impala’s ‘The Less I Know The Better’, duet Démons (met rapper Damso) maakt vanuit Kevin Parker een afslag naar Travis Scott, liedjes als ‘Solo’ en ‘Plus de Sens’ zijn hoofdknikjes naar de radio-fähige danspop van Dua Lipa.  Zoals ze lieve Franse woordjes in je oren fluistert over de pianopop van ‘Mots justes’ heeft Angèle opeens ook wel wat weg van Billie Eilish’ laatste. Een mixer van referenties, dus, maar toch zeker een popplaat met een eigen smoel. En bovendien: héle goeie, sterke liedjes. Je hoeft geen woord Frans te spreken om dat te begrijpen.