DTRH18: James Holdens spiritualiteit plakt in de middagzon

Toen James Holden in 2014 op Lowlands stond verwachtte de helft van de tent nog dat er wat te dansen viel. Anno 2018 is die illusie allang vervlogen. De intelligente Brit heeft zijn interesse voor de oppervlakkigheid van de dansvloer verloren, maar zijn liefde voor de groove is nog minstens zo groot. Hij treedt tegenwoordig aan met een band die The Spirit Animals heet. Hijzelf oogt Messiaans met zijn lange haar en gele mantel. Het moge duidelijk zijn: hier wordt iets hogers nagejaagd.

De kern van Holdens band bestaat uit een drummer en een percussionist - de laatste met een rek vol triangels in kleermakerszit voor op het podium. Holden zelf staat achter een tafel vol apparatuur, die in contact staat met de rest van de band met software die hij zelf schreef. Dat is nogal belangrijk, want dat programma zorgt ervoor dat zijn instrumenten de band volgen, in plaats van dat hij iedereen in het onwrikbare ritme van een computer dwingt. Je hoort het ook echt, als je erop let. Dit is een elektronische band die wringt en knarst, met krautgrooves en scherp klinkende synth arpeggio’s.

Als extra laag heeft Holden twee blazers bij zich, die de vrije hand krijgen en elke kans volop grijpen. Ze wisselen van saxofoons naar fluiten naar nog kleinere fluiten, van freejazz naar Oosterse spirituele muziek. Het is virtuoos, maar werkt ook op de zenuwen. Ze maken de muziek super intens en ook heftig - zo in de ziedende middagzon. Maar de balans in de set klopt toch wel aardig, veel en veel beter dan vier jaar terug. Holden laat zijn publiek niet te lang wachten op een beat, temporiseert met tracks als ‘Renata’ en ‘Blackpool Late Eighties’, neemt de tijd om gul te glimlachen tussendoor. Dan pas spoort ie zijn band weer aan om voluit te gaan. 

HET MOMENT:
De set sluit met het zachtjes jankende ‘Go Gladly In The Earth’, een prachtige grafrede waarmee Holden ons vol levenslust terug het veld op stuurt.

Meer #dtrh18 in ons dossier.