LL19: black midi is het moeilijke snoepje van de week

De eerste minuut van het optreden van black midi (zonder hoofdletters) in de X-ray klinkt alsof alle vier de bandleden in hoogste versnelling een ander nummer spelen. Keihard, overstuurd, nerveus. Het is meteen een handtekening van de Engelsen: kom je voor begrijpelijke popmuziek, dan kun je beter doorlopen. Maar na die minuut slaat het ineens om naar een zagende gitaarhook. Ineens is er iets om vast te pakken, om achteruit te hangen. Maar word vooral niet te comfortabel, want black midi kan elk moment linksaf, rechtsaf of compleet ondersteboven gaan.

Er is veel te doen om deze band in Engeland. black midi geldt als het levende bewijs dat van de popacademie helemaal niet alleen saaie, ambachtelijke popmuziek komt. En hoewel hun teksten zo cryptisch zijn dat de drummer en de bassist het ook maar raadselen vinden, wordt de gefragmenteerde muziek van black midi wel gezien als een symbool van onze ongrijpbare tijd. Daarin gaat black midi dan wel een stuk verder dan de vele boze postpunkbands die we de laatste tijd op zagen komen. Black midi is echt volop experimenteel.

Motor van de band is de drummer, een waanzinnig technische jongen, die het ene moment een sludgy drone begeleidt, om een seconde later voor te gaan in een free-jazz experiment. Het is fascinerend om naar te kijken, maar na een minuut of twintig ook wel erg vermoeiend. Hier hebben niet veel mensen op Lowlands geduld voor, zo blijkt. Zeker nu grote headliner bijna begint staat de X-ray hooguit een kwart vol.

HET MOMENT:
Net als het gepriegel in de lange jams echt te veel wordt, brengt black midi het tempo terug en breekt er een kalmere maar ook interessantere fase in de set aan. In plaats van te overweldigen, neemt de band je nu wat soepeler mee. Zo is het slot net zo doldwaas, maar toch en stuk minder uitputtend.