DTRH18: Nils Frahm bouwt aan magistrale luchtkastelen
Wonderbaarlijk veel aandacht voor de onthaastmuziek van de pianist
Er staat een complete studio klaar op het podium van de Teddy Widder, met minstens zeven toetsinstrumenten. Natuurlijk een vleugel, een harmonium, synthesizers, en een Rhodes waarmee Nils Frahm sierlijke melodieën speelt over een slowmotion-driekwarts-house-beat. Het is allemaal zo opgesteld dat je continu kunt zien wat hij precies speelt. Op zijn dit jaar verschenen album All Melody laat hij naast melodieus minimal-klassiek ook steeds meer ambient horen a la Eno, met kicks die klinken als het gekletter van regen op je zolderraam, zachtjes en melancholisch.
Vanuit de klassieke hoek krijgt hij soms de kritiek wel erg zoet te zijn, weinig intellectueel en zonder vingerbrekend ingewikkelde akkoordenprogressies. Dat klopt ook wel, Frahm laat gerust zijn romantische melodieën over een tweetal akkoorden meanderen. Maar juist dat maakt dat zijn muziek zo’n waanzinnige aantrekkingskracht heeft op grote groepen mensen. Daarom wordt zijn muziek grijsgestreamed in concentratielijstjes (, daarom kan hij drie (!) avonden op rij Paradiso vullen), en daarom staat hier de Teddy Widder helemaal vol met honderd procent volle aandacht.
HET MOMENT:
Het moment duurt bij Nils Frahm een uur lang. Dit is de ultieme onthaastmuziek temidden alle Down The Rabbit Hole-hectiek. Zijn prachtige nummers bloeien op zoals een eenzaame wolk in de hemel tijdens een paddotrip ook kan uitgroeien tot een overweldigend kleurrijk luchtkasteel met vele vertakkingen. Doe je ogen maar eens dicht, en als vanzelf zie je de mooiste beelden aan je voorbij trekken. Zo staan tientallen mensen inderdaad, op hun laatste benen, hun interne wereld te aanschouwen. Maar er zijn er ook die hun heupen wiegen alsof het de laatste dag van Fusion is. Prachtig optreden.
Meer #dtrh18 in ons dossier.