L.A. Sagne gaat in verzet met ziedende garagepunk

Er is véél om woedend over te zijn, en wat is er nou een betere muziekvorm om je boosheid eruit te gooien dan een portie ziedende garagepunk? L.A. Sagne uit Amsterdam is zo’n band die al heel wat louterende moshpits en crowdsurfers heeft bewerkstelligd in de afgelopen paar jaar, in het voorprogramma van Ploegendienst en op Into The Great Wide Open bijvoorbeeld. Komende maand krijgen ze ook – diep in de nacht! – een goeie spot op Wilde Weide. Deze week hebben ze hun tweede EP uitgebracht, vijf piepkorte liedjes vol frustratie. Het is muziek in de hoek van Amyl and the Sniffers en Cocaïne Piss, of langer geleden: Dead Kennedys en Misfits.

‘Punk hoeft niet altijd politiek geladen of ideologisch te zijn’, zegt gitarist Lazlo Rogier. ‘Soms is het ook gewoon bóós.’ ‘Veel van de frustraties die je hoort zijn niet superserieus', vult zangeres Tara Wilts aan. In ‘Kids Online’ bezingen ze de snelheid van de wereld, dat je al vanaf jongs af aan een imago moet aannemen op social media. En in het liedje ‘Inexpensive Seafood’ kruipt ze in de huid van een goedkope mossel. Maar er zit wel een wat serieuzer idee achter. ‘Ik heb het gevoel dat ik wat te ingewikkeld ben, dat mensen me moeten openbreken en me moeten nemen voor wie ik eigenlijk ben. En dat het ook oké is als je géén dure oester bent.’

Wilts speelt ook in folkrockband Cloud Cafe. ‘Mensen dachten altijd dat ik heel lief was. Maar toen ik hoorde dat Joost, Martin en Lazlo een band waren begonnen, heb ik mezelf erbij gepropt. Iedereen was vrij verbaasd, ik heb ook nooit echt punk geluisterd, maar mijn ouders waren in de jaren tachtig krakers in Amsterdam en hadden daar geweldige verhalen over. Ik associeerde punk vooral met dat gevoel, het leek me altijd geweldig om in zo’n band te zitten. In de repetitieruimte kwam dus meteen een soort energie vrij, ik voel me heel erg veilig om dat met deze mensen te doen.’ Lazlo lacht: ‘Taar begon meteen heel hard te schreeuwen, toen viel het meteen heel erg op zijn plek.’

Hoewel punk niet per se bekend staat als virtuoze muziek – het is juist muziek die mag rammelen! – kennen de vier bandleden elkaar van het Conservatorium van Amsterdam. Rogier: ‘We worden daar heel vrij gelaten, dus het is niet per se gek dat we deze muziek maken, hoor. Af en toe kwam een docent kijken. Die gaf als feedback: “Repeteer niet te veel.” Dat hebben we wel geïmplementeerd: we repeteren maximaal twee keer per jaar.’

L.A. Sagne presenteert de EP 28 juni in Amsterdam en speelt 6 juli op Wilde Weide.