Amor gooit The Visual overboord

Een nieuw geluid, een nieuwe naam, een nieuwe samenstelling: Amor van Rij verdient een fundamentele herintroductie. Je kende hen eerder als frontpersoon van The Visual, een arty indierockgezelschap. Nu is Amor alleen en getransformeerd tot een zwoele, dansbare synthpop-act die zich vrij beweegt door de nacht. Die streep onder het verleden was even logisch als onvermijdelijk, want Amor maakte ook in diens persoonlijke leven een heldere keuze door niet langer als vrouw door het leven te gaan. ‘Al heel jong wist ik dat ik me niet aangetrokken voelde tot vrouwelijke stereotypen. Ik wilde naar de persoon toe die ik van binnen was, maar ik durfde die ruimte nog niet in te nemen.’

De pijn die daarbij komt kijken hoor je terug in The Visual, en precies zo hoor je de bevrijding in ‘Blue Velvet’, de eerste single van Amor’s soloproject. ‘Ik heb vorig jaar mijn borsten laten verwijderen’, vertelt Amor. ‘Ik heb me altijd jongensachtig gekleed, maar als ik naar foto’s van mezelf keek deed het altijd pijn. Dit was dan ook het beste besluit dat ik ooit heb genomen. Het viel samen met een periode van een paar weken die doorbracht in New York, een tijd die heel creatief was en me hielp knopen door te hakken. Ik wilde ook een creatieve kant van mezelf de ruimte geven die er tot nu toe nog niet was, meer richting r&b, hiphop, Spaanse pop. Muziek waar ik graag naar luister, maar die ik niet durfde te maken.’

Zo hoor je in ‘Blue Velvet’ echo’s van Drake, Bad Gyal en Kali Uchis en durft Amor zichzelf te visualiseren in de soundtrack van een GTA game. ‘Ik moet zeggen dat ik er erg van geniet, zo erg dat ik denk: waarom heb ik dit niet eerder gedaan? ‘Blue Velvet’ is een laidback clubby nummer, met een beat die je voelt. Het is teasend en verlangend, vrij universeel. Het gaat over de spanning die je kunt voelen met iemand die je vaker tegenkomt. Ik vind het interessant hoe het evolueert. De eerste versie van Amor leek veel meer op The Visual, maar dat is niet meer wat ik wil vertellen. De muziek die ik elke dag luisterde, resoneerde te weinig in wat ik zelf maakte. Die ruimte wil ik nu innemen.’