Album van de Week (32): the Microphones

Hoe krijgt een mens grip op zijn geheugen? Door in het gras te gaan liggen mijmeren (en in slaap te vallen). Door oude fotoalbums door te bladeren. Door de herinneringen op te schrijven wanneer ze komen bovendrijven uit het mistige geheugen. Phil Elverum doet het allemaal tegelijk op het unieke en absurd getitelde ‘Microphones in 2020’, een enkel nummer van drie akkoorden. Het duurt 44 minuten en 44 seconden en luistert weg als een lange autobiografie, waarin hij op zoek gaat naar betekenis. ‘I remember my life as if it's just some dreams that I don't trust’, stelt hij al vroeg. Hij probeert zich te herinneren wat hij ooit had geleerd, maar weer was vergeten. Bijvoorbeeld: ‘That I probably I won't find shelter in the arms of any other person, though I will try.’

Zo kennen we Phil Elverum al een paar decennia. Ooit met het soloproject The Microphones, waarvoor hij bloedmooie liedjes begroef onder lagen van overstuurde noise. The Microphones werd Mount Eerie, en de muziek van Elverum werd introspectiever en introspectiever. Op het hartverscheurende meesterwerk A Crow Looked At Me (2017) documenteerde hij stap voor stap het ziekteproces en overlijden van zijn vrouw Geneviève. Ook met de albums daarvoor en daarna bewees hij een unieke schrijver te zijn, die zijn gedachten en observaties zo helder mogelijk op papier probeert te zetten. En die vervolgens fluisterend ten gehoren brengt, terwijl hij tokkelt op een gitaar van 5 dollar.

Op ‘Microphones in 2020’ horen we dat Elverum Crouching Tiger, Hidden Dragon zag in een dollartheater in Aberdeen zag, zondagmiddag 18 maart 2001, en hij even later in de regen stond te gloeien. ‘I decided I would try to make music that contained this deeper peace.’ We horen hoe vormend een show van Stereolab voor hem was. We leren hoe hij bij een Italiaans tankstation toevallig de band van Bonnie ‘Prince’ Billy tegen het lijf liep. We weten waarom hij de naam the Microphones in 2002 verbrandde in een grot in Noorwegen en ook waarom hij deze zogenaamde Microphones-reünie zo grappig vindt.

Na bijna veertig minuten concludeert hij: ‘Every song I've ever sung is about the same thing: standing on the ground looking around, basically. And if there have to be words, they could just be: "Now only" and "There's no end”.’ Hij zal nooit stoppen met het zingen van dat nummer, op zoek naar betekenis in het grote niets. En zo komt Elverum na 44 minuten en 44 seconden, na een carrière van meer dan 25 jaar, tot de essentie van wat hij doet en altijd al heeft gedaan.