ADE21: Wie speelt eerste viool bij Weval en Metropole?

‘Hey, het lijkt net Disney!’, grapt iemand vooraan in de Rabozaal van de Melkweg. En hij heeft gelijk: in ‘Letter’ dansen de blazers en strijkers galant om elkaar heen, zwierend gaan ze door de zaal, en ze eisen werkelijk alle aandacht op. De elektronica van Weval is nogal naar de achtergrond verdwenen. Zo lijkt het tijdens het uur durende openingsconcert van Amsterdam Dance Event, een traditionele samenwerking tussen een dance-act en het Metropole Orkest, alsof de twee partijen tijd allebei constant eerste viool hadden willen spelen.

Dat is zonde, want de kracht van Weval-genieën Harm Coolen en Merijn Scholte Albers is nu juist de continue ingehouden spanning waarmee ze hun broeierige elektronica-liedjes normaliter vertolken. Het is precies het tegenovergestelde van de armen-in-de-lucht-techno van Kompakt, het Keulse label waar ze jarenlang hun muziek uitbrachten. Steeds minder kreeg Weval in die periode te maken met de dansvloer, steeds meer zijn ze gaan klinken in de geest van een band als Radiohead. Soms funky, zeker, maar altijd met een spookachtige naklank en zelden met een rechttoe rechtaan vierkwartskick.

In principe kun je die muziek natuurlijk met orkest héél goed vertolken, maar alleen als dat orkest in dienst staat van de band. In nieuwe single ‘Changed for the Better’, hun eerste voor Ninja Tune, gaat dat heel goed. In een episch intro gaan de strijkers de diepte in, de trompetten klinken ijl, de harpist gaat totaal tekeer. Opeens vallen ze vrijwel allemaal stil om de band de ruimte te geven voor die pulserende, bijna jazzy groove. Wanneer zij naar een climax toewerken, pakt het bijna 50-koppige Metropole toch weer de spotlight. Heel leuk als je fan bent van het orkest, maar voor de Weval-liefhebbers is dat toch een beetje zonde. Zo zijn er meer momenten: wanneer de saxofonist effe mag freaken, is dat vet, maar dat duurt vervolgens minutenlang voort. De beat van hun grote dansvloervuller/doorbraakhit ‘Gimme Some’ klinkt met orkest zelfs suf, maar wanneer ze gas terugnemen voor een spookachtige synthsolo en alleen een snufje strijkers? Dan snap je weer: oh ja, daarom zijn dit soort concerten met orkest zo vet.

Want die momenten zijn er ook: ‘Doesn’t Do Anything bijvoorbeeld’, in de kern een introvert popliedje, krijgt zoveel meer diepte wanneer die hook door een heel blik aan strijkers en blazers wordt vertolkt. Dan onderstrepen de strijkers de prachtige melodieën van Weval, dan vervlecht de elektronica zich organisch met het bijna vijftigkoppige orkest. Op die momenten haalt het Metropole het allerbeste bij Weval naar boven. Dát zijn precies de momenten waar je op hoopt bij zo’n samenwerking.