Paaspop 2025: Elephant laat zich niet meer vangen in één geluid

Op de zondagmiddag dromen we heerlijk weg met de nieuwe nummers van Elephant. Onze associatie met hen hangt nog een beetje bij Americana, maar klopt dat nog wel? De nieuwe sound van Elephant is fuzzier en laat zich misschien beter omschrijven als indierock met lekkere lange instrumentale stukken. Het is gezellig in de Shelter, de mensen slaan de armen om elkaar heen. Met hun nieuwe album III neemt Elephant een afslag richting de shoegaze en experimenteert de band zelfs met ambient. Het voegt een fijne nieuwe dimensie toe aan de sound die we al van ze kennen. Mee op tour dit jaar is Geonne Hartman, die de band aanvult met zang en keys. 

De sfeer is wisselend: laidback en zomers, dan weer hard en vol gitaargeweld, met daar tussendoor melancholie die zachtjes onder je huid kruipt. Elephant neemt ruim de tijd voor gitaarsolo’s, waarin Bas Vosselman strooit met riffs waar het publiek niet rustig onder kan blijven. De zachte stemmen van de drie gitaristen contrasteren mooi met de nieuwe, meer experimentele laag. En: ze maken zelfs gebruik van een vocoder. 

Het is gewoon leuk om Elephant nieuwe wegen in te zien slaan, en het klinkt ook nog eens goed. Ze verdwijnen na een denderend slotakkoord in een rookwolk waardoor we niet meer kunnen zien voor wie we nu zo hard applaudisseren. Maar dat is ook wel een beetje de magie ervan, niet?