Pinkpop 2017: De narigheid van James Arthur

Jezus, wat is er een hoop narigheid te vinden over James Arthur. Over die ene homofobe opmerking, de tegenvallende albumverkoop, de seks met tenminste een minderjarige fan, het door het slijk halen van ex Rita Ora en pislinke opmerkingen over collegamuzikanten - bijvoorbeeld dat One Direction een marketingmachine zou zijn, terwijl hijzelf ook in 2012 is doorgebroken met de (Engelse) The X Factor. De roddelpers schreef het allemaal met sardonisch genoegen op. Zijn excuses wilde hij niet écht aanbieden, hij zei dat het een donkere periode voor 'm was waarin hij het slachtoffer was van zware depressies en teveel blowen.

Als je dat allemaal weet, is zijn show op Pinkpop niet te genieten. En als je onbevangen naar z'n show kijkt of hem weet te vergeven voor zijn verleden? Nou, zijn muziek is opvallend krachtiger aangezet dan je verwacht, het is spierballenpoprock, met een vleugje stijve soul en af en toe een stramme rap (?!). De blazers, strijkers en gospelkoren komen uit een doosje, Arthur zelf heeft een krachtige brul in zijn stem en is met zijn vele tatoeages en grootse gebaren best een podiumpersoonlijkheid. Hij sluit af met hit 'Say You Won't Let Go' - die over de magische grens van een half miljard streams is en wordt met luid gejuich ontvangen. Het klinkt allemaal zo inwisselbaar en klef dat je er een beetje misselijk van kunt worden, ook als je verder niets van die jongen weet. Nee, probeer niet te lang stil te staan bij James Arthur.

Het moment:
Dat je beseft dat je ook in de luilekkerlaan op zoek had kunnen gaan naar oesters (zouden ze oesters hebben?) en je mooie hoofdje niet had hoeven breken over het vraagstuk of een jongen met zo'n achtergrond wel een plek op Pinkpop verdient.

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.